Պոեզիա

Վահան Տերյան․ Կարոտ

29320bb8

Իմ անվերջ ճամփի տանջանքից հոգնած՝
Ես ննջել էի ոսկեղեն արտում.
Ու ճչաց սիրտըս վայելքից անկարծ
— Թվաց որ մեկը կանչում է տրտում…
Եվ ես արթնացա խնդության ցավից .—
Գիշերվա հովն էր լալիս դաշտերում,
Մութ հեռաստանն էր դժկամ նայում ինձ,
Մենակությունն էր քարի պես լռում…

Добавить комментарий

Заполните поля или щелкните по значку, чтобы оставить свой комментарий:

Gravatar
Логотип WordPress.com

Для комментария используется ваша учётная запись WordPress.com. ( Выход /  Изменить )

Фотография Twitter

Для комментария используется ваша учётная запись Twitter. ( Выход /  Изменить )

Фотография Facebook

Для комментария используется ваша учётная запись Facebook. ( Выход /  Изменить )

Отмена

Connecting to %s

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.