Ֆիլմը սկսվում է հետևյալով. հղի կինն իր նախընտրությամբ տնային պայմաններում ծննդաբերում է դստերը: Երեխան ծնվելուց մեկ ժամ անց մահանում է:
Ֆիլմում ներկայացված է կնոջ ողբերգության ողջ խորությունն իր տարբեր աստեկտներով՝ ֆիզիկական, էմոցիոնալ, սոցիալական: Շատ ռեալ է ցույց տրվում ողբերգության հաղթահարման ճանապարհին այլ մարդկանց դերը, հարազատների և հատկապես զուգընկերոջ կողմից ապրումակցման ունակությունը… և այն, թե ինչպիսի ազդեցություն կարող է ունենալ մարդկային եսասիրության դրսևորումը մեծ ցավ ապրող հարազատի վրա:
Բնորոշելիս ֆիլմն՝ առաջին հերթին կասեմ, որ ֆիլմը շատ ծանր է: Ավելին՝ սա այն եզակի ֆիլմերից է, որը դիտելիս որոշակի հատվածներ պարզապես դիտավորյալ բաց եմ թողել: Լա ՞վ ֆիլմ է , թե ՝ ոչ… Կասեմ, որ ֆիլմն իսկապես հաջողված է: Իսկ արժե ՞ այն արդյոք դիտել… Այս հարցի պատասխանն իհարկե միանշանակ չէ: Արժե… բայց ու ՞մ և ինչու ՞: Արժե ավելի շատ տղամարդկանց, քան կանանց: Արժե կնոջն ավելի լավ հասկանալու, ապրումակցելու, գնահատելու համար: Չարժե միանշանակ այն կանանց, ովքեր դեռ չեն անցել մայրացման ճանապարհը և ցանկանում են անցնել այն: Չարժե առհասարակ այն մարդկանց, ովքեր ապրումակցման մեծ ունակություն ունեն…
Դիտել ֆիլմը
Արմինե Հակոբյանի ստեղծագործական բլոգ 