Պարիսպներով շրջապատված Բերդի պես էր ձեր տունը հին. Գյուղի մեջ, բայց գյուղից զատված Մի դղյակ էր հեքիաթային։ Ես մեր բակից ամեն անգամ Նայում էի ձեր դղյակին… Եվ նախանձում էի անգամ Կտրին իջած կաչաղակին։ Տենչում էի հավքի թևով Հասնել մի օր երկրորդ հարկին, Բայց ո՞վ, բայց ո՞վ կթողներ, որ Արժանանամ ես այդ փառքին։ Նայում էիր հաճախ ինչպես Տասնհինգօրյա լուսինն ամպից Եվ չքանում վայրկենապես Երկրորդ հարկի պատշգամբից։ Մերթ հրճվում էր, մերթ վշտանում, Կրակված էր իմ սիրտն անբիծ, Ու նայելով չէր կշտանում Երկրորդ հարկի պատշգամբից։ Անցնում էի ես ձեր դռնով, Մնում էի գիշերն անքուն, Եվ մի օր էլ դափ ու զուռնով Ձիավորներ եկան … Читать далее Համո Սահյան. Երկրորդ հարկի պատշգամբը

Ինչ անեմ: Աչքերս փակեմ Անրջեմ… ու բանամ նորից: Հուշերս հավաքեմ մեկ-մեկ Ու մտքով մանկանամ նորից: Կորստի սարսափը հերքեմ, Հույսերից շիկանամ նորից… Հավատամ մարդուն, աշխարհին, Մոլորված չմնամ նորից: Չգիտեմ` ուր եմ հասնելու, Չգիտեմ` երբ եմ հասնելու… Ճամփա է, նստեմ այս քարին, Շունչ քաշեմ ու գնամ նորից: Читать далее Համո Սահյան. Ինչ անեմ

Շատ մի´ տխրիր , շատ մի՝ խնդար, սիրելիս, — Այս աշխարհում և ոչ մի բան հիմք չունի. Վաղանցուկ են, կան ու չկան, սիրելիս, Բոլոր իրերն ու աստղերը անհունի։ Լայնսիրտ եղիր, ողջը երազ համարե, — Այս աշխարհում և ոչ մի բան միտք չունի. Լացը՝ ժըպիտ ու սերը՝ ցավ համարե, Թե որ ապրես, կյանքըդ ինչու՞ համար է։ Ախ, մի´ տխրիր, վիշտը կանցնի,- այդ ոչինչ, — Այս աշխարհում և ոչ մի բան գին չունի. Շատ մի´ հրճվիր, սերն էլ կանցնի, բայց ոչինչ, Կյանքն էլ կանցնի,- այդ որ ոչինչ ու ոչինչ։ Читать далее Ավետիք Իսահակյան. Այս աշխարհում և ոչ մի բան հիմք չունի

Տե՜ր իմ,-էություն իմ,-հարազատ իմ-այսինքն՝ Այն, որ չունեմ կյանքում և չեմ ունեցել,- Այն, որ միակն է ողջ կյանքում այս կամեցել Լինել ինձ հետ այնպես հենց,ինչպես իր հետ ինքը,- Չե՞ս զարմանում, Տե՜ր իմ, որ ես դիմում եմ քեզ, Ես՝ բանաստեղծս անահ և մատնչող արի՝ Յուրաքանչյուր նյարդով կապված այս վեհ դարիս, Յուրաքանչյուր(1անընթ. բառ) կրկնապատիկ հրկեզ,- Տարօրինա՞կ է, չէ, որ ես դիմում եմ քեզ՝ Աստվածային վերին ճանապարհի Ինչ-որ՝ սրտի՜ս նման անգյուտ ու բարի, Արարածի՝ թերևս անզոր ինձ պես…. Բայց ես դիմում եմ քեզ, ինչպես հաճախ անապատում՝ ահեղ սամումների ժամին՝ Քարավանի տերերն արնաշախաղ- Թողած այնքան ուշիմ ու խորամիտ Փորձառությունն իրենց՝ լոկ ուղտերի դեղին Բնազդին են … Читать далее Եղիշե Չարենց. Վերջին Աղոթք

Այստեղ ահա կբաժանվենք, Մնաս բարյավ, սիրելի. Այսպես ես չեմ ցավել երբեք Դառնությունով սիրտս լի: Այստեղ ահա քեզ թողնում եմ Եվ չգիտեմ ուր կերթաս Կասկածներից ես դողում եմ… Թող պահպանե քեզ աստված: Ախ առանց քեզ տխուր կյանքիս Օրը տարի կդառնա Բայց ուր լինես, դարձյալ հոգիս Շուրջդ պիտի թրթռա: Մնաս բարյավ, բայց միշտ հիշիր Որ քեզ շատ եմ կարոտել Եվ տեսության ժամի համար Չմոռանաս աղոթել: Читать далее Հովհաննես Թումանյան. Այստեղ ահա կբաժանվենք

Երբ լուսաբացն է լրտեսում ապակիները մեր խավար, Ու կիսամութն է խուզարկում անկյունները մեր տների, Դու երևի արթնանում ես՝ Արևի հետ: Մեգն է մեկնում արձակուրդի: Հավաքարար քամու ձեռքով Ավելվում է գիշերային երազների կտորտանքը: Ժամանում է օրը՝ իբրև վերաքննիչ: Տարագրված տագնապներն են վերադառնում Ու ծեծում են արդարության փակ դռները… Իսկ դու ձեր փակ դռան ետև Ի՜նչ իմանամ ի՞նչ ես անում: Դու երևի նախ և առաջ լվացվում ես, Որ… թարմանա ողջ աշխարհը… Հետո մազերդ ես հարդարում,հավանաբար, Որ շփումից քո մազերի ու քո սանրի Առաջանա էլեկտրական հոսանք մի մեղմ, Եվ դրանից… բոլոր մարդիկ զգան սարսուռ Ու հաճելի փշաքաղվեն ամբողջ մաշկով… Հետո գուցե սուրճ ես … Читать далее Պարույր Սևակ․ Տաքսիների հանգրվանում

Դու ուզեցիր, որ ես Քեզ տիրություն անեմ, Ու ես անտեր մնամ։ Ամեն, ամեն ինչ տամ, Տեղը ոչինչ չառնեմ, Ու քեզ ընկեր մնամ։ Դու իմ արևն առար Եվ ուզեցիր, որ ես Շնորհակալ լինեմ, Ես անարև մնամ, Բայց բո բախտի համար Արևագալ լինեմ։ Դու ուզեցիր, որ ես Քեզ թողնեմ ու գնամ, Բայց և քոնը լինեմ, Արցունքի մեջ մնամ Ու սգի մեջ մնամ, Եվ քո տոնը լինեմ։ Դու ուզեցիր, որ ես Փոխվեմ հազար անգամ, Բայց և հինը լինեմ։ Քեզ ուրիշին տվիր Եվ չուզեցիր անգամ, Որ ես իմը լինեմ։ Դու ուզեցիր, որ ինձ Քո մեղքերով չափեմ Ու մեղքի տակ մնամ, Քո մեղքերի վրա Իմ … Читать далее Համո Սահյան. Դու ուզեցիր…

Կարոտում եմ. Ինքս՝ իմ մեջ, ինձ հետ մնալ – կարոտում եմ. Զարթնել՝ անհոգ, Մանուկ օրվա հետ մանկանալ – կարոտում եմ. Դուրս գալ տնից ու անճանաչ գնա՜լ, գնա՜լ- կարոտում եմ. Գտած մի նոր տողի համար Աշխարհի՜ չափ ուրախանալ – կարոտում եմ. Քո մի խոսքից առավոտել, Թաքուն բախտով ներսից հորդել, Փխրել, տխրել ու կարոտել – կարոտում եմ. Հազար տեսակ հոգս ու հարցում՝ Մեկը մեկից առաջ ընկած՝ Ինձ առել են իրենց տենդոտ հրմշտոցում, Ինձ՝ ինձանից հեռացնո՜ւմ են, անջատո՜ւմ են. Եվ զգում եմ մեկ էլ հանկարծ Որ ինքս՝ ինձ կարոտո՜ւմ եմ … Читать далее Սիլվա Կապուտիկյան․ Ինքնահեռացում

Ուրեմն ուզում ես գրող լինել եթե քո ներսից չի բխում չնայած հանգամանքներին, մի՛ գրիր: եթե չի բխում առանց հարցնելու սրտիդ կամ մտքիդ կամ բերանիդ ու զգացմունքներիդ, մի՛ գրիր: եթե ստիպված ես նստում ժամերով համակարգչիդ առաջ կամ գրամեքենայիդ՝ փորձելով բառեր գտնել, մի՛ գրիր: եթե փողի համար ես անում, կամ հայտնի դառնալու, մի՛ գրիր: եթե անում ես դա կանանց հետ անկողին մտնելու համար, մի՛ գրիր: եթե ստիպված ես նստել ու նորից ու նորից վերափոխել՝ մի՛ գրիր: եթե նույնիսկ դրա մասին մտածելն է դժվար, ուրեմն մի՛ գրիր: եթե փորձում ես ինչ-որ մեկի նման գրել, մոռացի՛ր այդ մասին: եթե ստիպված ես սպասել, որ ներսիցդ … Читать далее Չարլզ Բուկովսկի. Ուրեմն ուզում ես գրող լինել…