Մարդիկ կյանքում իրար համարԱմեն մի տեղ ու ամեն օր՝Որը ուժեղ, որը տըկար՝Կամ պաշտպան են կամ պրոկուրոր։ Մինը գիտի լոկ չար վայրկյանԵվ չարագործ ու թըշնամի,Մյուսը հոգին հավերժականՈւ պատճառը դժբախտ ժամի։ Մինն իր առջև տեսնում է ցած Մի հանցավոր խավար ու կույր,Մյուսը՝ իր պես մի արարած,—Ծընող, որդի, եղբայր կամ քույր… Մինը մարդու օրենքն ունի,Որ միշտ մարդուն ցավ է բերում, Մյուսը մարդու և Անհունի,Որ և անհուն սեր է բուրում։ Եվ օրհնեալ է, ով այդ սիրովԿյանքի ճամփում ընկնող մարդունՊաշտպանում է եղբոր ձեռով, Տանում դեպի խաղաղություն։ Եվ խաղաղ է նրա հոգինԿյանքի ամեն ասպարիզում,Եվ թե երբեք հուզվում է նա,Սերն է միայն նրան հուզում։ Ահա ինչու էս … Читать далее Հովհաննես Թումանյան «Երկու հոգի»

Հեռո՛ւ, ո՛վ սուրբ խաղաղություն,Մենք քեզ համար չունենք անկյունՄեր հալածված հայրենիքումԵվ մեր ցաված սրտի խորքում։ Գնա դեպի այն լեռները,Ուր որ հովիվն ու գառներըԱպահով են պատառողից,Մենք ազատ չենք ահ ու դողից։ Գնա՛, հանգիր այն դաշտերում, Ուր որ իրար էլ չեն տիրումԵղբայր-մարդիկ, և հերկելովՔեզ օրհնում են սուրբ երգերով։ Գնա դեպի երանավետԱյն վայրերը, ուր կյանքի հետ Խաղ չեն անում զվարճությանԿամ հեշտության համար միայն։ Իսկ մենք ցավով լեցուն սրտովԱնկարող ենք միշտ անվրդովԵ՛վ քուրդերի լուծը տանել, Ե՛վ քեզ օրհնել, փառաբանել։ Հեռո՛ւ, ո՛վ սուրբ խաղաղություն,Մենք քեզ, իբրև մի լոկ անուն,Երանությամբ միշտ հիշելովՊիտի կռվենք մեռցնող սրով։ Читать далее Հովհաննես Թումանյան «Վերջին խոսք»

«…Ես չեմ ուզում և չեմ կարող երկար ու բարակ գրել մեր երկրից, թեև դու հարցնում ես: Կարճ ասեմ՝ մենք թե դրսից, թե ներսից քանդեցինք մեր երկիրը: Գլխավորապես մենք: Մենք եմ ասում, և սրա մեջն է ճշմարտությունը: Մի մասը խանգարող սրիկաներ, մի մասը գողեր ու ավազակներ, մի մասը ապիկար թշվառականներ, և չեևաց մի բազմություն, գոնե մի խմբակ, որ վերածնվող շունչն ու բարոյական կարողությունը հայտնաբերեր: Էսքան աղետների ու պարտությունների մեջ ոչ մի մեղավոր չեևաց, ոչ ոք ոչ պատասխանատվության կանչվեց, ոչ պատասխան տվեց: Եվ շարունակվում է. այժմ էլ նույն մարդիկը նույն ճանապարհներով…Եվ ոչ մեկը գոնե անձնասպան չեղավ, որ ապացուցեր, որ գոնե ամոթ ու … Читать далее Հովհաննես Թումանյանի նամակը Ավետիք Իսահակյանին