Երկու բան շատ հեշտ է շփոթել՝ բարությունն ու փափկասրտությունը: Եթե բարությունը դրական է անդրադառնում այլ մարդկանց վրա, ապա փափկասրտության դեպքում դրական են միայն արարքների մոտիվները, իսկ հետևանքները կարող են նույնիսկ կործանարար լինել: Փափկասրտությունն է, որ ստիպում է հանդուրժել այն դեպքում, երբ դադար է պետք տալ: Բարությունը ներում է, բայց չի հանդուրժում: Բարությունը երբեմն սիրով սրտում և ամենալավ մոտիվներով տվյալ պահին ցավեցնում է: Բարությունը սաստում է, բարությունը ուղղում է, բարությունը զարգացնում ու կատարելագործում է: Բարություն չէ անդադար մուննաթ եկողի բոլոր ցանկությունները կատարելը: Դա փափկասրտություն է: Դա զարգացնում է նրա մեջ անտաշությունը: Բարություն չէ կնոջ հետ կոպիտ վարվող ամուսնու հրամանները կատարելը: Դա … Читать далее Բարություն և փափկասրտություն

Ուրիշի նկատմամբ զգացմունքը, որը ծագում է որպես լույսի մի շող համատարած մթույթյան մեջ, հաճախ վերածվում է կախվածության։ Եթե անգամ այդ զգացմունքն ավելի շատ ցավ և տառապանք է պատճառում, քան հաճույք, մենք դժվարանում ենք այն հաղթահարել։ Իսկ երբ գիտակցում ենք, որ այն վնասակար է, մեր միտքն ու գործողությունները ուղղում ենք զգացմունքի հաղթահարմանը, բայց այն դրանից չի մարում, այլ՝ ավելի վառ է փայլում։ Իսկ ի՞նչ ենք ուզում համատարած մթության մեջ միակ լույսի շողից: Հաղթահարելու համար այն պետք է ոչ թե զգացմունքի կամ այն մարդու դեմ պայքարել, ում ուղղված է զգացմունքը, այլ՝ համատարած մթությունը ցրել՝ ձանձրույթը, անիմաստությունը, աննպատակությունը փոխարինելով իմաստով, իմաստությամբ, բարձր նպատակներով․․․ … Читать далее Լույսի մի շող համատարած մթույթյան մեջ․․․

Երջանկության բանաձևերից մեկն էլ ամեն ինչը ճիշտ չափով առօրեա կյանքում ունենալն է: Ամենալավ բանն էլ, երբ ճիշտ չափն անցնում է, դառնում է վատը կամ լավագույն դեպքում՝ սովորական: Իսկ վատ բանն էլ վատն է հաճախ միայն չափից շատ լինելու պատճառով: Այդպիսին է առօրեայի ամեն մասնիկ՝ աշխատանքը, ժամանցը, հանգիստը, սնունդը, գրքերը, երաժշտությունը… Անգամ հոբբին աշխատանքի վերածվելիս չափից շատ լինելու դեպքում դադարում է հոբբի լինել:Իսկ ճիշտ չափը որևէ տեղ սահմանված չէ: Այն տարբեր է յուրաքանչյուրիս համար: Եվ մենք ինքներս պետք է դուրս բերենք մեր կյանքում բալասի բանաձևը ու ապահովենք այն… տեղավորենք ու դասավորենք ամեն ինչը մեր կյանքում ըստ մեր ճիշտ չափի՝ վայելելով ամեն … Читать далее Երջանկությունը բալանսի մեջ է…

Սիրել մարդուն նշանակում է կամենալ, որպեսզի նա երջանիկ լինի: Սա այնքան պարզ է թե ընկերության մեջ, թե երեխաների և ծնողների, թե ամուսինների հարաբերություններում և թե մարդկության նկատմամբ վերաբերմունքում առհասարակ:Սիրել մարդուն նշանակում է դիտել այդ մարդու կյանքին հենց նրա աչքերով՝ երբեմն լինելով նրա համար լրացուցիչ ձեռքեր, ոտքեր կամ միտք… Սիրել նշանակում է երբևէ քո արժեքներին համապատասխան չուղղորդել նրան, «լավի» և «վատի» քո պատկերացումներով չփորձել նրա կամքին հակառակ նրան «լավություն» անել, նրան ուղղված բարեմաղթանքներումդ տեսնել հենց նրան՝ իր էությամբ, ոչ թե՝ ինքդ քեզ քո բոլոր ցանկություններով, թեկուզ ամենալավ և ամենաբարի, զուգընկերոջ դեպքում՝ երբեք չսահմանափակել նրա գործողությունները՝ սեփական խանդի զգացողության պատճառով:Սիրելը հոգ տանելն … Читать далее Սիրել մարդուն…

Կյանքի գեղեկցությունն ու անցողիկությունը հրաշալի է արտացոլված գարնանային բնության մեջ… Քայլում ենք այգիներով, փողոցներով՝ յուրաքանչյուրս մեր ուղղությամբ, մեր մտքերով ու նպատակներով, իսկ բնությունն ամեն քայլափոխին մի անակնկալ ունի… Բնությունն իր կյանքն ունի: Երեկվա չոր տարածությունն այսօր վերածվել է աներևակայելի գեղեցկության ծաղիկների դաշտի, իսկ այնտեղ, որտեղ թվում էր, թե ոչինչ չկա, աննկարագրելի, յուրահատուկ ծառեր ենք տեսնում… Նկատելով այս գեղեցկությունը, երբեմն կանգ ենք առնում, կտրվում մեր մտքերից, վայելում ծաղիկների բույրը, հիանում մի պահ… իսկ ավելի հաճախ, պարզապես անցնում ենք՝ մտածելով, որ գուցե վաղը, երբ ավելի հանգիստ ու ազատ լինենք, այդ ժամանակ կկագնենք, երկար կվայելենք, կնկարենք ու միշտ կունենանք մեզ հետ այս չքնաղ … Читать далее Գարնանային բնությունը սովորեցնում է մեզ ապրել…

Երբեմն կյանքը շրջվում է իր լրիվ ուրիշ կողմով․․․ Եվ այն ամենն, ինչ կա ու եղել է, դառնում է հեռու, մշուշոտ, անիրական․․․ Ուզում ես նորից հպվել այդ ամենին, բայց էլ չես կարող։ Այն ապահով աշխարհը, որում ապրում էիր, այլևս չկա․․․ Սա ուրիշ աշխարհ է։ Կամ էլ դու ես լրիվ ուրիշ։ Երևի յուրաքանչյուրը կյանքում մի օր հասնում է հոգեկանի կոփման այդ սահմանային կետին՝ տարբեր տարիքում, տարբեր իրադարձություններով, տարբեր կերպ․․․ Արձագանքել ևս կարող ենք տարբեր կերպ. կարող ենք ընդդիմանալ, կարող ենք փախչել, կարող ենք խելագարվել․․․ Բայց ի վերջո հասկանում ենք, որ այլընտրանք չկա։ Ուղղակի պետք է կոփվել։ Կոփվել՝ ընդունելով, կոփվել՝ անգամ եթե չենք … Читать далее Այն ապահով աշխարհը, որում ապրում էիր, այլևս չկա․․․

Այս մղձավանջային իրավիճակում հետաքրքիր մի բան կա. դիտել, թե ինչպես են արթնանում մարդիկ: Զարթնելու ձևում թե ՛ մարդու բնավորությունն է, թե ՛ խելքը, թե ՛ կամքը, թե ՛ ուժը… Ոմանք զարթնում են մի թեթև հպումով, իսկ ոմանց փոթորիկն անգամ ունակ չէ արթնացնել… Ոմանք զարթնում են անաղմուկ:  Այս մարդիկ որևէ մեկին որևէ բան չեն ուզում ցուցադրել: Պարզապես նայում ես մարդու դեմքին և տեսնում, որ աչքերը լայն բաց են, իսկ դեռ ոչ վաղ անցյալում նա խորը քնած էր… Այսպիսի մարդկանց համար ուրախանում ես միայն: Կան մարդիկ էլ, որ, հակառակը. զարթնելուն պես գոռում են. «խաբեցին, հիասթափվեցինք, սխալվեցինք, այս ի՞նչ արեցին»… Այսպիսիները պարզ մարդիկ … Читать далее Ինչպես են արթնանում մարդիկ

Այս տունը, որում օրական 2-3 ժամ էի անցկացնում, այս օրերին դարձել է իմ ամբողջ աշխարհը… Իսկ աշխարհն իմ ավելի փոքր ու դատարկ չէ, քան նախկինում էր… ավելին՝ այս օրերին այն ավելի, քան երբևէ լեցուն է ու բազմազան: Այո, ֆիզիկապես սա տան 4 պատերն են, բայց որքան իրադարձություններ, մտքեր ու էմոցիաներ կան հիմա այստեղ. ես անվերջ կարդում եմ, դիտում եմ լավագույն ֆիլմերը… մտածում եմ, զգում, վերլուծում ու հասկանում… Նախկինում իմ աշխարհում այնքան շատ մարդ կար, որ ինքս ինձ համար գրեթե ժամանակ չէր մնում… Այս օրերին ես ինձանից կարոտս առա… Վերջապես ինձ համար հասանելի դարձավ այն, ինչը խեղդվում էր կյանքի ընդհանուր աղմուկում … Читать далее Այս օրերին…

Յուրաքանչյուրս ողջ կյանքի ընթացքում մեզ հետ տանում ենք մեր չավարտված սիրո պատմությունը՝ գուցե որպես բեռ կամ գուցե որպես հեռվում, ինչ որ մի տեղ վառվող ճրագ… Կթոթափե՞նք արդյոք այդ բեռը կամ կհասնենք արդյոք այդ ճրագին… արդյոք կյանքում ևս մեկ անգամ կտեսնե՞նք նրան․ ինչպիսին կլինի նա, մենք ինչպիսին կլինենք և ինչպիսին կլինի այդ հանդիպումը… Իսկ ինչպիսի՞ն կլինի մեր կյանքն այդ հանդիպումից հետո… ֆիլմի հերոսները 20 տարվա բաժանումից հետո պատահաբար մեկ օր հանդիպում են և անց են կացնում այդ օրը միասին… Մի ամբողջ օր հագեցած ամենատարբեր ապրումներով… Հանգիստ, հաճելի, բարձրորակ, բավականին ռեալ, հիմնականում տխրություն փոխանցող ֆիլմ, որը առաջարկում եմ դիտել համապատասխան տրամադրությամբ: Ֆիլմի … Читать далее Кафе «Голубая сойка»