Հարաբերություններում լինում են տատանման փուլեր, երբ զգացմունքն արևի պես մայր է մտնում, որպեսզի հետո նորից ծագի: Թուլացումը, ուժգնացումը, անհետացման պատրանքը զգացմունքի բնական ընթացքն են, որը հաճախ մենք ինքներս խափանում ենք: Տատանման փուլում գտնվող հարաբերությունները, որոնք ամենախոցելին են և մի հպումից անգամ կարող են քանդվել, մենք սկսում ենք ուժգնությամբ ցնցել: Երբ մեր զուգընկերը «սառում է», մենք նրան հարցախեղդ ենք անում, պահանջում ենք բացատրություններ, թելադրում ենք կանոններ, քննարկում ենք հարաբերությունները… Պարզապես տատանման փուլում «հարաբերություններն ամենից շատ են ցավում», և հենց այդ ժամանակ մենք որոշում ենք աշխատել դրանց ուղղությամբ և անում ենք դա ակտիվ գործողություններով: Իսկ իրականում դա պասիվ սպասման, արտաքին գործողությունների դադարի, … Читать далее Հարաբերություններում լինում են տատանման փուլեր…

Երբեմն հաճելի է պարզապես նստել և նայել, թե ինչ է կատարվում քո կյանքում: Նայել, ինչպես հետաքրքիր ֆիլմ: Չէ՞ որ այդ ֆիլմի ռեժիսորը հենց դու ես… Իսկ սցենարը գրել ես քո նախկին մտքերով, որոշումներով, գործողություններով… Երբեմն՝ չգիտակցված, երբեմն՝ գիտակցելով: Թեև ֆիլմի ընթացքին այդ պահին գուցե չես կարող միջամտել, բայց անչափ կարևոր է «ճիշտ» նայելը, նայելը հեղինակի աչքերով՝ վերլուծելով, գնահատելով, հասկանալով, սխալներն ուղղելով… Նայել և հղկել ինքդ մեզ՝ որպես ռեժիսոր… Նայել և անցնել ավելի կատարյալ սցենարի մշակմանը: Читать далее Երբեմն հաճելի է պարզապես նստել և նայել․․․

Սկսել ենք մեզ վա՞տ զգալ այնտեղ, ուր գտնվում ենք. մեր մարմնում, մեր տանը, մեր հարաբերություններում, մեր աշխատավայրում, ինքներս մեր մասին մեր մտքերում… «Վատ զգալու» ախտանիշը սովորաբար տագնապով ենք ընդունում… բայց արդյո՞ք սա իսկապես վատ ախտանիշ է: Ես կասեի՝ ճիշտ հակառակը: «Վատ զգալուց« սկսվում են բոլոր հրաշալի, անհավանական , հեքիաթային փոփոխությունները կյանքում: Հենց վատ զգալն է միակ ազդանշանը, որն ընկալում է մեր միտքը և տանում է մեզ դեպի վեր: «Ես ինձ վատ եմ զգում այս կամ այն տեղում» նշանակում է, որ այդ ոլորտում դեպի վեր տանող սանդուղքի առաջին աստիճանին ոտքս արդեն դրել եմ: Եվ որքան ավելի եմ վատ զգում, որքան ավելի … Читать далее «Վատ զգալը», մարդու ամենախոստումնալից վիճակն է

Ինքնավստահությունը երբեք չեն գտնում այնտեղ, որտեղ կորցրել են: Իսկ մենք հաճախ շարունակում ենք համառորեն փնտրել այն հենց այդ նույն տեղում՝ անվերջ պահպանելով ձախողված և մեր Ես-ը հափշտակած սիրային հարաբերությունները, ընկերական շրջապատը, աշխատանքը … Մենք մնում ենք այնտեղ, ուր մի բան այնպես չի գնացել, որպեսզի ուղղենք իրավիճակը, վերականգնենք կորցրածը, վերադարձնենք մեր վստահությունը, ինչից հետո նոր, միգուցե, առաջ գնանք: Իսկ առաջ գնալու համար նախ հեռանալ է պետք: Եթե չի ստացվում հեռանալ ֆիզիկապես, գոնե՝ մտովի պետք է դա անել: Հեռանալ և մոտենալ ինքներս մեզ: Սկզբում փոքր քայլերով՝ հիշելով մեր առօրյա լավագույն սովորությունները, հետո մեծացնել քայլերը՝ վերագտնելով մեր արժեքները , իսկ հետո՝ ավելի մեծ … Читать далее Ինքնավստահությունը վերագտնելու մասին

Երկու բան շատ հեշտ է շփոթել՝ բարությունն ու փափկասրտությունը: Եթե բարությունը դրական է անդրադառնում այլ մարդկանց վրա, ապա փափկասրտության դեպքում դրական են միայն արարքների մոտիվները, իսկ հետևանքները կարող են նույնիսկ կործանարար լինել: Փափկասրտությունն է, որ ստիպում է հանդուրժել այն դեպքում, երբ դադար է պետք տալ: Բարությունը ներում է, բայց չի հանդուրժում: Բարությունը երբեմն սիրով սրտում և ամենալավ մոտիվներով տվյալ պահին ցավեցնում է: Բարությունը սաստում է, բարությունը ուղղում է, բարությունը զարգացնում ու կատարելագործում է: Բարություն չէ անդադար մուննաթ եկողի բոլոր ցանկությունները կատարելը: Դա փափկասրտություն է: Դա զարգացնում է նրա մեջ անտաշությունը: Բարություն չէ կնոջ հետ կոպիտ վարվող ամուսնու հրամանները կատարելը: Դա … Читать далее Բարություն և փափկասրտություն

Ուրիշի նկատմամբ զգացմունքը, որը ծագում է որպես լույսի մի շող համատարած մթույթյան մեջ, հաճախ վերածվում է կախվածության։ Եթե անգամ այդ զգացմունքն ավելի շատ ցավ և տառապանք է պատճառում, քան հաճույք, մենք դժվարանում ենք այն հաղթահարել։ Իսկ երբ գիտակցում ենք, որ այն վնասակար է, մեր միտքն ու գործողությունները ուղղում ենք զգացմունքի հաղթահարմանը, բայց այն դրանից չի մարում, այլ՝ ավելի վառ է փայլում։ Իսկ ի՞նչ ենք ուզում համատարած մթության մեջ միակ լույսի շողից: Հաղթահարելու համար այն պետք է ոչ թե զգացմունքի կամ այն մարդու դեմ պայքարել, ում ուղղված է զգացմունքը, այլ՝ համատարած մթությունը ցրել՝ ձանձրույթը, անիմաստությունը, աննպատակությունը փոխարինելով իմաստով, իմաստությամբ, բարձր նպատակներով․․․ … Читать далее Լույսի մի շող համատարած մթույթյան մեջ․․․

Երջանկության բանաձևերից մեկն էլ ամեն ինչը ճիշտ չափով առօրեա կյանքում ունենալն է: Ամենալավ բանն էլ, երբ ճիշտ չափն անցնում է, դառնում է վատը կամ լավագույն դեպքում՝ սովորական: Իսկ վատ բանն էլ վատն է հաճախ միայն չափից շատ լինելու պատճառով: Այդպիսին է առօրեայի ամեն մասնիկ՝ աշխատանքը, ժամանցը, հանգիստը, սնունդը, գրքերը, երաժշտությունը… Անգամ հոբբին աշխատանքի վերածվելիս չափից շատ լինելու դեպքում դադարում է հոբբի լինել:Իսկ ճիշտ չափը որևէ տեղ սահմանված չէ: Այն տարբեր է յուրաքանչյուրիս համար: Եվ մենք ինքներս պետք է դուրս բերենք մեր կյանքում բալասի բանաձևը ու ապահովենք այն… տեղավորենք ու դասավորենք ամեն ինչը մեր կյանքում ըստ մեր ճիշտ չափի՝ վայելելով ամեն … Читать далее Երջանկությունը բալանսի մեջ է…

Սիրել մարդուն նշանակում է կամենալ, որպեսզի նա երջանիկ լինի: Սա այնքան պարզ է թե ընկերության մեջ, թե երեխաների և ծնողների, թե ամուսինների հարաբերություններում և թե մարդկության նկատմամբ վերաբերմունքում առհասարակ:Սիրել մարդուն նշանակում է դիտել այդ մարդու կյանքին հենց նրա աչքերով՝ երբեմն լինելով նրա համար լրացուցիչ ձեռքեր, ոտքեր կամ միտք… Սիրել նշանակում է երբևէ քո արժեքներին համապատասխան չուղղորդել նրան, «լավի» և «վատի» քո պատկերացումներով չփորձել նրա կամքին հակառակ նրան «լավություն» անել, նրան ուղղված բարեմաղթանքներումդ տեսնել հենց նրան՝ իր էությամբ, ոչ թե՝ ինքդ քեզ քո բոլոր ցանկություններով, թեկուզ ամենալավ և ամենաբարի, զուգընկերոջ դեպքում՝ երբեք չսահմանափակել նրա գործողությունները՝ սեփական խանդի զգացողության պատճառով:Սիրելը հոգ տանելն … Читать далее Սիրել մարդուն…

Կյանքի գեղեկցությունն ու անցողիկությունը հրաշալի է արտացոլված գարնանային բնության մեջ… Քայլում ենք այգիներով, փողոցներով՝ յուրաքանչյուրս մեր ուղղությամբ, մեր մտքերով ու նպատակներով, իսկ բնությունն ամեն քայլափոխին մի անակնկալ ունի… Բնությունն իր կյանքն ունի: Երեկվա չոր տարածությունն այսօր վերածվել է աներևակայելի գեղեցկության ծաղիկների դաշտի, իսկ այնտեղ, որտեղ թվում էր, թե ոչինչ չկա, աննկարագրելի, յուրահատուկ ծառեր ենք տեսնում… Նկատելով այս գեղեցկությունը, երբեմն կանգ ենք առնում, կտրվում մեր մտքերից, վայելում ծաղիկների բույրը, հիանում մի պահ… իսկ ավելի հաճախ, պարզապես անցնում ենք՝ մտածելով, որ գուցե վաղը, երբ ավելի հանգիստ ու ազատ լինենք, այդ ժամանակ կկագնենք, երկար կվայելենք, կնկարենք ու միշտ կունենանք մեզ հետ այս չքնաղ … Читать далее Գարնանային բնությունը սովորեցնում է մեզ ապրել…