Ֆրանսիացի փիլիսոփա Ժան Պոլ Սարտրը «Դռնփակ» պիեսում ընթերցողին է ներկայացնում դժոխքը: Դժոխք, որում չկան քրիստոնեական պատկերացումներին բնորոշ տանջանքներ, դժոխք, որը հյուրանոցի է նման․ կան սենյակներ, յուրաքանչյուր սենյակում մի քանի հոգի․․․ ուրիշ ոչինչ։ Եվ ինչու՞մ է կայանում Սարտրի դժոխքը, ո՞րն է այն մեծագույն տանջանքը, որից այն կողմ, որից առավել ոչինչ հնարավոր չէ պատկերացնել։ Սարտրի հանճարեղությանն ու մտքի աներևակայելի մեծությանը ծանոթանալու համար բավական է կարդալ, հասկանալ և զգալ փշաքաղվելու աստիճանի հասցնող այս պիեսը։ Այո, այստեղ անհնար է չփշաքաղվել, չհուզվել, չարտասվել, սակայն ոչ այնպես, ինչպես սրտաճմլիկ, ծանր պատմություններից ես արտասվում ․․․ Սա այլ էմոցիաներ են, սա հուզմունք է հիացմունքից, որը կզգա նա, ով … Читать далее Ժան Պոլ Սարտր «Դռնփակ»

Դեռ երեկ քսան տարեկան էի ՈՒ վատնում էի ժամանակը իմ, Խաղում կյանքի հետ, Ինչպես խաղում են հաճախ սիրո հետ, ՈՒ գիշերները ցերեկ դարձնում, Հաշվի չառնելով, որ կյանքս է անցնում ՈՒ հալվում է այս ժամանկի մեջ: Ես ծրագրեր կազմեցի բազում, որոնք այդպես էլ մնացին օդում, Եվ փայփաեցի ես այնքան հույսեր – այդ պատրանքները հոդս ցնդեցին, Ես մոլորվել եմ, հիմա չգիտեմ դեպի ուր գնամ, Եվ երկնքին եմ հայացքս հառել, բայց սիրտս արդեն հանձնել եմ հողին: Դեռ երեկ քսան տարեկան էի, ՈՒ մսխում եի ժամանակը իմ, Ես հույս ունեի կանգնեցնել նրան, Զսպել ու սանձել, ՈՒ առաջ անցնել նրանից անգամ, Բայց ես վազեցի, վազեցի … Читать далее Շառլ Ազնավուր․ Դեռ երեկ