Այն ամենը, ինչ մենք կանչում ենք մեր կյանք, անպայման գալիս է։ Բացառություն չեն նաև մարդիկ, կոնկրետ մարդիկ։ Եթե մենք որևէ կոնկրետ մեկին մտովի կանչում ենք, նա դեպի մեզ գալիս է։ Բայց մեր սպասումները երբեք չեն իրականանում։ Պարզապես մենք կանչում ենք մեր ակնկալիքներով, իսկ նա գալիս է նրանով, ինչ ինքն ունի։ Մենք կանչում ենք նրան իրական ընկերության համար, իսկ նա գալիս է իր նենգ նպատակներով։ Արդյունքում՝ ընկեր ձեռք բերելու փոխարեն տհաճ պատմության մեջ ենք ընկնում։ Մենք կանչում ենք Սիրո համար, իսկ նա գալիս է իր պարտքերի ճամպրուկով։ Արդյուքնում Սեր գտնելու փոխարեն զուտ պարտքեր ենք փակում։ Մենք կանչում ենք հոգևոր զարգացման համար, … Читать далее Այն ամենը, ինչ մենք կանչում ենք մեր կյանք, անպայման գալիս է…

Մարդու խոցելիությունն ամբողջությամբ կախված է այն բանից, թե ինչն է նա դնում կյանքի կենտրոնում, և խոսքը բոլորովին էլ կյանքի ոլորտների մասին չէ՝ առողջություն, ընտանիք, սեր, աշխատանք և այլն: Խոսքն այլ, ավելի ընդհանուր և հիմնային երևույթի մասին է՝ արդյո՞ք կենտրոնացած ենք մենք այն բանի վրա, ինչն ինքներս անում ու տալիս ենք, թե մեզ համար ամենակարևորն այն է, թե ինչ ենք մենք ստանում և ինչ ունենք: Մարդու ներքին ապահովությունն ու կայունությունը հնարավոր է միայն այն դեպքում, եթե նրա կյանքում կենտրոնական է այն, ինչն իրենից է կախված, ինչը կառավարելի է իր կողմից: Իսկ մեր կողմից կառավարելի են բացառապես մեր արարքներն ու մեր մտքերը … Читать далее Ի՞նչն ենք մենք դնում կյանքի կենտրոնում

Մարդկային ագահությունը միանշանակ կմեղմանա, եթե «ունենալ, տիրել» հասկացությունները փոխարինվեն «պատասխանատու լինել»-ով։ Այն ամենի համար, ինչ մեզ տրված է կյանքում, մենք առաջին հերթին պատասխանատու ենք։ Պատասխանատու ենք մեր պաշտոնի համար, պատասխանատու ենք մեր ամուսնու/կնոջ, մեր երեխաների, մեր ընկերների համար, պատասխանատու ենք անգամ մեր գումարի ու գույքի համար։ Եվ նույնիսկ ՝ մեր տաղանդների ու հմտությունների համար։ Եվ այս առումով՝ եթե ցանկանում ենք ունենալ որևէ բան, նշանակում է խոստանում ենք պատասխանատու լինել․․․ Ու եթե մեզ տրվել է որևէ բան՝ նշանակում է վստահվել է մեզ։ Իսկ վայելքը գալիս է միայն պատասխանատվությունը ճիշտ կրելու արդյունքում։ Նա, ով գիտակցում է սա, չի կարող լինել ագահ։ Նա, … Читать далее Ոչ թե տիրել, այլ՝ պատասխանատու լինել

Ցավ զգացող մարդու ճակատագրական սխալը հաճախ ուրիշներին ցավ պատճառելու ցանկությունն է: Այդպես գուցե ցավեցող հոգին մխիթարանք է գտնում, քանի որ «ինքն արդեն միակը չէ, որ ցավում է այս աշխարհում»: Բայց այդ մխիթարանքն այնքան թույլ է, այնքան անցողիկ ու մակերեսային… Իսկ ցավն իրականում չի անցնում: Հակառակը՝ այն ներթափանցում է մարդու հոգու ավելի ու ավելի խոր շերտերը և ավելի կայուն ապաստան է գտնում այնտեղ, քանզի ոչ ոք երբեք չի կարող շրջանցել տիեզերական այն անխափան օրենքը, որ մենք ստանում ենք միայն այն, ինչ տալիս ենք՝ լինի ցավ, թե՝ ուրախություն: Եվ ցավեցող հոգու միակ բուժումն ուրիշներին ուրախություն պարգևելն է: Читать далее Ցավեցող հոգու միակ բուժումն ուրիշներին ուրախություն պարգևելն է

Որքան էլ ներկան այն չէ, ինչ մենք կցանկանայինք, մեր ցավի խորքային պատճառը հաճախ ներկայի հանգամանքները չեն, այլ՝ հավատի բացակայությունը ապագայի նկատմամբ: Լիովին նույն իրավիճակում, եթե մենք լի ենք հավատով, որ ամեն բան կարող է փոխվել դեպի լավը, մենք մեզ երջանիկ ենք զգում, իսկ եթե չունենք որևէ հավատ լավ ապագայի նկատմամբ, մենք օր օրի ավելի ենք ընկճվում: Բայց չէ՞ որ դա մեր ընտրությունն է: Ապագան իրականում մենք չգիտենք, և սխալական կարող է լինել թե մեր տրամաբանությունը, եթե այն որևէ լավ բան չի հուշում, թե մեր վատ կանխազգացումը: Այդ դեպքում ինչու՞ սնուցենք վատ մտքերը, ինչու՞ լցնենք մեր հոգին տխրությամբ, եթե կարող ենք … Читать далее Մեր ցավի խորքային պատճառը հաճախ ներկայի հանգամանքները չեն, այլ՝ հավատի բացակայությունը ապագայի նկատմամբ: