
Պարույր Սևակ․ Մնաս բարով
Իր վերջն ունի ամեն հեքիաթ,- Ես դա գիտեմ այնքան վաղուց, Որքան անունն ամիսների: Եվ հասել է հրաժեշտի պահն անողոք… Պառկոտել են լեռներն ահա՝ Դեմքը ցցած դեպի երկինք, Ու դաշտերն են ահա պառկել՝ Բերանքսիվայր, մեջքը տնկած, Որ… ոչնչով չմասնակցեն Հրաժեշտին մեր այս տրտում: Ծուռ ժպիտով պարտակում եմ տխրությունըս Ու նայում եմ մի հայացքով, Որ հատուկ է մողեսներին. Ո՛չ դեպի դուրս, Դեպի նե՜րս եմ կարծես նայում: Եվ քշում եմ ինձնից մտքեր, Ինչպես ամռան տոթ-խեղդոցին Գլխով ճանճ է քշում խեղճ ձին… Ա՜խ ճանճերն այս, որ չեն պոկվում ինձնից հիմա, Ինչպես ահա քեզ մեկընդմիշտ առևանգող Այս գնացքը՝ զույգ գծերից այս երկաթե, Ինչպես ահա տտիպությունն՝ … Читать далее Պարույր Սևակ․ Մնաս բարով