Чувство к другому человеку , возникающее как луч света в повсеместной темноте, часто превращается в зависимость. Даже если это чувство причиняет больше боли и страдания, чем удовольствия, нам трудно его преодолеть. А когда мы осознаем, что оно вредит нам, мы направляем свои мысли и действия на преодоление этого чувства, но оно не исчезает, а сияет ещё ярче. А чего мы ждем от единственного луча света в повсеместной тьме? Чтобы преодолеть чувство , нужно не бороться с ним или с человеком, на которого оно направлено, а развеять повсеместную тьму, заменив скуку, бессмысленность, бесцельность смыслом, мудростью, высокими целями ․․․ А когда наш … Читать далее Луч света в повсеместной темноте…

Ուրիշի նկատմամբ զգացմունքը, որը ծագում է որպես լույսի մի շող համատարած մթույթյան մեջ, հաճախ վերածվում է կախվածության։ Եթե անգամ այդ զգացմունքն ավելի շատ ցավ և տառապանք է պատճառում, քան հաճույք, մենք դժվարանում ենք այն հաղթահարել։ Իսկ երբ գիտակցում ենք, որ այն վնասակար է, մեր միտքն ու գործողությունները ուղղում ենք զգացմունքի հաղթահարմանը, բայց այն դրանից չի մարում, այլ՝ ավելի վառ է փայլում։ Իսկ ի՞նչ ենք ուզում համատարած մթության մեջ միակ լույսի շողից: Հաղթահարելու համար այն պետք է ոչ թե զգացմունքի կամ այն մարդու դեմ պայքարել, ում ուղղված է զգացմունքը, այլ՝ համատարած մթությունը ցրել՝ ձանձրույթը, անիմաստությունը, աննպատակությունը փոխարինելով իմաստով, իմաստությամբ, բարձր նպատակներով․․․ … Читать далее Լույսի մի շող համատարած մթույթյան մեջ․․․