Նախորդը միանշանակ կյանքիս կարևորագույն քայլերը կատարելու տարին էր: Ես խոշոր քայլերով սկսեցի գնալ դեպի ինքս ինձ: Կյանքի այս կարևոր ճանապարհին երկու բան է նախորդում՝ ճանաչել քեզ և ընդունել այնպիսին, ինչպիսին կաս ու նոր միայն՝ սկսել քայլել գիտակցված՝ դեպի ինքդ քեզ: Սա ռեսլ, տեսանելի, շոշափելի գործողություններն են:

Եվ սկիզբն այս ճանապարհի ամենից բարդն է:

Այս ճանապարհից շատերն են փորձում ետ կանչել:

Սա չշրջվելու, չշեղվելու, «չէ» ասել սովորելու ճանապարհ է:

«Չէ»-ն դեպի ինքդ քեզ ճանապարհի անխուսափելի մասն է, որը հաճախ ասում ես ամենամոտ և սիրելի մարդկանց հորդորներին:

«Չէ» ասում ես հաճախ բոլորի համար ամենալավին, ամենաճշտին, բոլորի կողմից ընդունելի լավագույն բարիքներին, ասում ես «չէ» այն ամենին, ինչը քոնը չէ, ինչ որ այն լինի:

Այս ճանապարհը նաև ցավալի է: Երբ սկսում ես գնալ դեպի ինքդ քեզ, քչերն են գալիս քեզ հետ: Նրանք, ովքեր սովոր են քայլել համընդհանուր ճանապարհներով, մեր այս ճանապարհը հաճախ չեն ընդունում:

Բայց այս առումով ես ամենաբախտավորներից եմ: Շնորհակալ եմ իմ ամենասիրելի և ամենա թանկ մարդիկ: ՇՆՈՐՀԱԿԱԼ եմ, որ ինձ հետ եք այսօր և միշտ:

Իսկ այս բարդ և ամենաքաղցր պտուղներն ունեցող ճանապարհը, որոնք ես անհագ ընմոշխնում եմ, դեռ նոր եմ սկսել: Եվ այն ավարտ չունի…