Գագաթի բերկրանքը կարող է զգալ միայն նա, ով բարձրացել է լեռը: Եվ դա մեծագույն բերկրանքն է մարդուն հասանելի:
Իսկ մենք հաճախ մյուսներին զրկում ենք այդ մեծագույն բերկրանքից՝ մեր արարքը պատելով բարության քողով, այլ կերպ ասաց՝ խնայում ենք լեռ բարձրանալու դիմացինի ջանքերը:
Այդպես է վարվում իր երեխային ամեն բան պատրաստի մատուցող ծնողը: Այդպես է վարվում առանց գիտելիքները ստուգելու գնահատական նշանակող ուսուցիչը: Այդպես են վարվում որևէ առողջ մեկին ուղղակի, առանց պատճառի գումարով մշտապես օգնող մարդիկ: Այդպես են վարվում սիրո լեռը բարձրանալու փոխարեն միանգամից գագաթնակետին հայտնվող սիրեկանները…
Այդպես են վարում շատ «բարեգործներ»…
Եվ արդյունքում ի՞նչ է ստացում…
Գագաթի բերկրանքը մեծագույն բարիքն է մարդուն հասանելի: Իսկ մենք դրանից զրկում ենք մեզ և ուրիշներին՝ հաճախ ամենասիրելիներին…
Արդյո՞ք իրավունք ունենք:
Արմինե Հակոբյանի ստեղծագործական բլոգ 