Ես հայ եմ, հին, ինչպես լեառն այս բիբլիական,Թաց են ոտքերս դեռ ջրհեղեղի ջրից,Իմ սուրբ հողն է տեսել Նոյն առաջին անգամ,Բաբելոնյան Բելը խորտակվել իմ սրից: Իմ մատների հետքն է կրում կողի վրա,Քարն առաջին մամռոտ, որ իմ ձեռքով տաշված,Եվ միացած հողին շաղախով իմ արյան,Արարատյան դաշտում մեհյանի վեմ դարձավ: Իմ նահատակ որդոց արյունով է ոռոգԱմեն ծաղիկ ու ծառ հողում հայրենական,Ամեն բլուր՝ քաջի մի շիրիմ է նորոգ,Եվ կոթողի բեկոր՝ ամեն սանդուղք ու քար: Ես հայ եմ, հին, ինչպես լեառն այս Արարատյան,Հազար սուր է բախվել իմ վահանին ահեղ,Բայց փշրել եմ նրանց ես ցասումով արդարԵվ լեռներիս նման գլուխս վեր պահել: Читать далее Գևորգ Էմին «Ես հայ եմ»

Մենք փոքր ենք, այո,Փոքր՝Լեռների ծերպերից սուրացողԱյն քարի նման,Որ հովտում ընկածԺայռի ու՜ժն ունի:Փոքր՝Մեր անսանձ գետակների պես,Որոնք վիթխարի ուժ են ամբարել,Անծանոթ՝ հովտի ծույլ-ծույլ գետերին:Փոքր ենք,Բայց ինչպես գնդակը՝ փողում,Ինչպես կաղնու սերմն՝Արգավանդ հողում,Ոսկու մի հատիկ,Որ վերևից է նայումԿապարի ու թուջի քաշին:Մենք փոքր ենք,Սակայն համեմունք ենք մենք,Աղն այն մի պտղունց,Որ համն է տալիս մի ամբողջ ճաշի:Մենք փոքր ենք, այո,Ձեզ ո՞վ էր ասումՄեզ սեղմեք այնքան,Որ մենք ստիպված ադամանդ դառնանք:Ո՞վ էր ստիպում՝Մեզ աստղերի պես ցիրուցան անեք,Որ միշտ մեզ տեսնեք՝Ուր էլ որ գնաք:Մենք փոքր ենք,Սակայն մեր երկրի նման,Որի սահմանըԲյուրականից մինչ լուսին է հասնում եւԼուսավանից մինչևՈւրարտու:Փոքր՝Այն հրաշքՈւրանի նման,Որ դար ու դարեր,Փայլում է, շողում,Սակայն չի հատնում: Читать далее Գևորգ Էմին «Մենք փոքր ենք, այո»