Լռություն է: Խորունկ: Խորհրդավոր: Ամե՜ն ինչ է լռել: Եվ լռել է այնպես, Ինչպես բառարանում բառն է լռում: Եվ գիշերը չունի տասներկու ժամ, Այլ կրկնակի: Խոտի թարմ բուրմունք է գալիս Այս ասֆալտի՞ց արդյոք, Թե՞ այս տըրամվայից, Որ ձգվել է հիմա լուռ փողոցում` Ինչ-որ հեքիաթական թրթուռի պես: Ուրեմն անջատված է հոսանքն էլեկտրական: «Անջատվա՜ծ է»: Այս բառն ինձ դարձըրել է կշեռք Եվ ուզում է իր ճիշտ քաշն իմանալ: Սակայն Իմ խեղճ թվացույցին այդքան թվեր չկա՜ն… Ո՞ւր ես: Ի՞նչ ես անում: Անջատվա՜ծ ենք: Մագնիսական դա՛շտ կա: Անջատվա՞ծ ենք: Խնձորն էլ են քամում – հյութը հանում միջից: Այդպես էլ մենք ահա… անջատվա՜ծ ենք… Ֆուտբոլասեր չեմ … Читать далее Պարույր Սևակ. Անջատում

Մեզ վիճակվեց – և մենք հանդիպեցինք կյանքում: Վաղ գարուն էր: Ձնհալ: Կարծես օդն էր գինով: Եվ մենք՝ երկու ցավի, երկու դավի ճանկում՝ Բռնկվեցինք մի նոր, չկրկնվող սիրով: Ու վիճակվեց… ապրել մեկըս մեկից բաժան, Մեկըս մեկի համար, առանց մեկըս մեկի, Քեզ՝ չազատվել երբեք այս կարոտից դաժան, Ինձ՝ չքայլել երբեք ձեռքս տված ձեռքիդ… Կյանքի՜ հետ ենք կարծես տվել մենք ձեռք-ձեռքի: Այդպես ձեռք չեն տալիս, երբ դաշինք են կնքում, Այդպես ձեռք են տալիս, երբ բռնում են գրազ… Արի հպա՛րտ մնանք, դու իմ անա՜նց երազ, Արի չտրտնջանք մեր անուրախ կյանքում Ո՛չ մեզ, ո՛չ մեր բախտի, ո՛չ աշխարհի վրա – Եթե վիճակվել է… չվիճակվել իրար… Читать далее Պարույր Սևակ․ Եկ հպարտ մնանք

Ես ուզում եմ գրել քեզ երկու տող: Ահա՛ գրիչ ու թուղթ: Թանաքամանն ահա՛: Թանաքամանն ահա՜… Պատվանդան չէ՞ կարծես, Որի վրա պիտի ինչ-որ արձան տնկվի: Եվ այդ պատվանդանին… արձանանում ես դու, Այն էլ գիտե՞ս՝ ինչպես: Գիտե՛ս, չասե՜ս սակայն. (Կան գաղտնիքներ, որոնք գերեզման են գնում, Եվ կա անկեղծություն, որ չի բացվում երբեք, Իսկ թե բացվեր՝ Կյանքում այդքան քիչ չէր լինի Թիվը պոետների)… Ու չե՛մ գրում ես քեզ, Ու չե՛մ ասում ես քեզ, Որ դու իմ կյանքի մեջ այնպես էիր հաշվված, Ինչպես սուղ էջերը մի շատ փոքրիկ գրքի: Ու ես ինչպե՞ս հիմա պոկեմ ու տամ քամուն, Ինչպե՞ս պոկեմ, ասա՛, որ գեթ կապվի մի … Читать далее Պարույր Սևակ․ Տողադարձված սեր

Ամենից դժվար բանը սիրելն է: Իսկ ոտներիցըս բարի բա՞ն – չկա՜: Իրենց շարժումով, որ քայլ է կոչվում, Նրանք ուզում են հենց ա՛յն կրճատել, Ինչի անունը տարածություն է, Հեռավորությո՜ւն, Որ և մեր միջև Ձգվել է իբրև մի մե՜ծ քմծիծաղ: Խավարի համար պատասխանատուն Իմ մտքերը չեն, Այլ իմ աչքերը, Որ քեզ են ուզում կենդանացընել: Եվ բույնն աստղերի ոչ թե երկինքն է, Այլ խոտն ու թուփը, Եվ իմ քայլերով Խրտնեցնում եմ ես նիրհած աստղերին. -Իմ չարությունը արդարացի է: Կա գիշերային ինչ-որ մի թռչուն, Որ քրքիջով է միշտ արդարացնում Իր գոյությունը և մթան կյանքը: Ես, ի՜նչ է, չկամ թռչունի չա՞փ էլ: Ու տուն եմ … Читать далее Պարույր Սևակ․ Քմծիծաղ

Ինքնասպանների անտառ՝ միստիկական մի վայր, որը շատերի համար ունեցել է միայն մուտք… Այնտեղ է հայտնվում ֆիլմի գլխավոր հերոսը՝ կյանքի իր ուղին ավարտելու ակնկալիքով, սակայն…. Ֆիլմարվեստի լուրջ և բարձրորակ նմուշ մարդկային բարդ հարաբերությունների, միմյանց անսահման սիրելու և անսահման ցավ պատճառելու, անդառնալի կորստի և անելանելիության զգացման մասին… Ֆիլմ, որը շատերին կդրդի վերաիմաստավորելու կյանքն ու վերագնահատելու կարևորագույն արժեքները, նորից սահմանելու առաջնահերթություններն ու արմատապես փոխելու վերաբերմունքն ամենասիրելիների նկատմամբ: Դիտել Ֆիլմը Читать далее Море деревьев

Ինձ ճանաչելը մի քիչ դժվար է, Հասկացեք էլի, ես մի քիչ բարդ եմ. Քարի պես պինդ եմ, հողի պես փխրուն. Ինչքան չլինի՝ դեռ մի քիչ մարդ եմ: Ես իմ իշխանն եմ, իմ գլխի տերը, Եվ ինձ թվում է մեծ ու անպարտ եմ, Բայց ինչ-որ չափով և ինչ-որ մի տեղ Դեռ թիապարտ եմ: Մերթ ոտից-գլուխ զարդեր եմ հագնում, Մերթ այնպես անշուք, պարզ ու անզարդ եմ, Մերթ քար ու քարափ, մերթ վայրի խոպան, Մերթ կանաչ անտառ ու ցանած արտ եմ: Հավիտենության լծորդն եմ անդուլ, Բայց և կարճատև մի ակնթարթ եմ, Փոթորիկներ են եռում հատակիս, Թեև երսից այսպես հանդարտ եմ: Կյանքս ավարտելու վրա … Читать далее Համո Սահյան. Ի՞նչ արած մարդ եմ

Մենք արժանի ենք ամենալավին, քանի որ ամենավատը կյանքում անխուսափելիորեն ունենալու ենք… Այս աշխարհից յուրաքանչյուր վայրկյան մարդիկ հեռանում են՝ թողնելով միայն անխախտ լռություն և անսահման կարոտ հարազատներին… Եվ այս ցավը ոչ մեկին չի շրջանցելու… Մենք արժանի ենք ամենալավին, քանի որ ամենավատն , այսպես թե այնպես, մենք ունենալու ենք… Յուրաքանչյուր վայրկյան մենք ծերանում ենք՝ կորցնելով թե տեսք, թե եռանդ և… թե՝ ժամանակ… Ժամանակ, որն անխուսափելիորեն և , հաճախ, անսպասելի ավարտվելու է … Ու ապրում ենք մենք այդ բանի քաջ գիտակցումով… Մենք արժանի ենք ամենալավին, քանի որ ամենավատը մենք հաստատ ունենք… Ապրում ենք մենք առանց գոյատևման երաշխիքների… Եվ միայն ապրելու համար շատերը մեզնից … Читать далее Մենք արժանի ենք ամենալավին

Տղամարդու տեսանկյունից ներկայացվող փոքրիկ պատմվածք ամերիկացի գրող Ռեյ Բրեդբերիից մարդկության կյանքում հավերժ չլուծված և յուրաքանչյուրիս կյանքում անհատական, ունիկալ, որևէ լուծում պահանջող հարցի մասին. ինչպե՞ս լինել երջանիկ մոնոգամ հասարակությունում: Ինչպես կորեկցիայի ենթարկել ուրիշների կողմից ինչ-որ ժամանակ ստեղծված թերի ու անկատար աշխարհը և ստեղծել նոր, հնարավոր բոլոր աշխարհներից լավագույնը քեզ համար` որևէ կերպ պահպանելով համընդհանուր նորմերը կամ շրջանցելով դրանք… Ստեղծել այնպիսի աշխարհ, որում կապրես խաղաղ, երջանիկ ու ներդաշնակ: Կարդալ այստեղ Читать далее Рэй Брэдбери. Лучший из возможных миров.

Օրը մթնեց, ժամն է արդեն Իրիկնահացի, Տխրությունս կամաց-կամաց Փոխվում է լացի: Իջնում էին խոհուն, խոնարհ Դեզերի ուսին Մի կաթնահունց երկնակամար, Մի ծերատ լուսին… Մեկը մեկից ամաչելով, Եվ զուսպ, և հավաք, Նստում էին մերոնք կարգով՝ Կրտսեր ու ավագ: Նստում էին և սպասում, Մինչև պապը գար, Մինչև բակում Ծաղիկ եզան Զանգը ծլնգար: Պապը գալիս, սուփրի գլխին Նստում էր շուքով, Եվ լցվում էր տունը դաշտի Բույր ու շշուկով… Ու երբ տատս ձեռքն էր առնում Շերեփը իր հին, Գդալները բնազդաբար Աղմկում էին: Թանապուրի տաք գոլորշին Գերանին առնում, Եվ սյունն ի վար գլոր-գլոր Ուլունք էր դառնում: Վայելում էր տաք թանապուր, Լավաշ ու սամիթ Աշխատավոր մի … Читать далее Համո Սահյան. Օրը մթնեց