Գիրքն ընթերցելիս  մտածում ես միանգամից արվեստի երկու ուղղության մասին՝ գրականության և նկարչության։ Ավելի շուտ ես կասեի սա նկարչություն է, որը վերբալիզացվել է՝ դառնալով գրականություն։ Կարծում եմ՝  հեղինակը  նման մեկնաբանությունից չէր նեղանա, քանի որ հենց ինքը  հիմնել է մի թանգարան, որի նկարագրությունն էլ հանդիսանում է մեծ գնահատականի արժանացած այս ստեղծագործությունը։ Նման սերտ կապը նկարչության հետ գրքի առաջին առանձնահատկությունն է։ Նկարչության փիլիսոփայության ներքո ստեղծված և նկարիչների աշխարհն արտացոլող այս պատմությունը սիրային դրամա է և դետեկտիվ՝ երկու ժանրում էլ բավականին հաջողված։ Որպես սիրային դրամա՝ այն պարզապես  ռեալիստիկ է, որպես դետեկտիվ՝ յուրօրինակ ձևով մատուցված  գլուխկոտրուկ, որն  ընթերցողն ամբողջ ընթացքում ձգտում է  բացահայտել։ Ստեղծագործության հաջորդ … Читать далее Օրհան Փամուկ «Իմ անունը կարմիր է»