Գիրքն ընթերցելիս մտածում ես միանգամից արվեստի երկու ուղղության մասին՝ գրականության և նկարչության։ Ավելի շուտ ես կասեի սա նկարչություն է, որը վերբալիզացվել է՝ դառնալով գրականություն։
Կարծում եմ՝ հեղինակը նման մեկնաբանությունից չէր նեղանա, քանի որ հենց ինքը հիմնել է մի թանգարան, որի նկարագրությունն էլ հանդիսանում է մեծ գնահատականի արժանացած այս ստեղծագործությունը։
Նման սերտ կապը նկարչության հետ գրքի առաջին առանձնահատկությունն է։
Նկարչության փիլիսոփայության ներքո ստեղծված և նկարիչների աշխարհն արտացոլող այս պատմությունը սիրային դրամա է և դետեկտիվ՝ երկու ժանրում էլ բավականին հաջողված։
Որպես սիրային դրամա՝ այն պարզապես ռեալիստիկ է, որպես դետեկտիվ՝ յուրօրինակ ձևով մատուցված գլուխկոտրուկ, որն ընթերցողն ամբողջ ընթացքում ձգտում է բացահայտել։
Ստեղծագործության հաջորդ և ամենակարևոր առանձնահատկությունն է այն, որ գիրքը պատմվում է ոչ թե մեկ անձի տեսանկյունից, այլ՝ բոլորի միանգամից, անգամ՝ ամենաանհավանական մասնակիցների ․․․
Սրանում է գրքի թե բարդությունը է, թե՝ ձգողականությունն ու արժեքը։
Թեև ես ինքս գրքից ուժեղ զգացողություններ չեմ ունեցել, գնահատում եմ այն որպես գրական արժեք և իսկապես առաձնահատուկ մի բան, որը չի լինի մոռանալ կամ շփոթել մեկ այլ ստեղծագործության հետ։ Հենց այդ տեսանկությունից էլ առաջարկում եմ ծանոթանալ ստեղծագործությանը։
Արմինե Հակոբյանի ստեղծագործական բլոգ 