Ոչ մեր սիրելն էր նման սիրելու,Ոչ բաժանումը՝ բաժանում եղավ.Հազիվ լսելի մի երգ կար հեռու,Աղմուկների մեջ ծնվեց ու մեռավ։Լսափողերի մետաղյա խորքումԽոնավ ձայներով սիրտ էր թրթռում.Չորացրած ծաղիկ չմնա՜ց գրքում,Նամակ չմնա՜ց դեղնած թղթերում։Պողոտաների խռիվ մայթերինԵրկու զույգ ոտքեր քայլեցին տրտում,Անցան, գնացին՝ չմտած մի տուն,Ասֆալտի վրա հետքեր չթողին…Ոչ մեր սիրելն էր նման սիրելու,Ոչ բաժանումը՝ բաժանում եղավ.Հազիվ լսելի մի ե՜րգ կար հեռու,Աղմուկների մեջ ծնվեց ու մեռավ… Читать далее Սիլվա Կապուտիկյան «Ոչ մեր սիրելն էր նման սիրելու, Ոչ բաժանումը՝ բաժանում եղավ»

Մարդիկ կյանքում իրար համարԱմեն մի տեղ ու ամեն օր՝Որը ուժեղ, որը տըկար՝Կամ պաշտպան են կամ պրոկուրոր։ Մինը գիտի լոկ չար վայրկյանԵվ չարագործ ու թըշնամի,Մյուսը հոգին հավերժականՈւ պատճառը դժբախտ ժամի։ Մինն իր առջև տեսնում է ցած Մի հանցավոր խավար ու կույր,Մյուսը՝ իր պես մի արարած,—Ծընող, որդի, եղբայր կամ քույր… Մինը մարդու օրենքն ունի,Որ միշտ մարդուն ցավ է բերում, Մյուսը մարդու և Անհունի,Որ և անհուն սեր է բուրում։ Եվ օրհնեալ է, ով այդ սիրովԿյանքի ճամփում ընկնող մարդունՊաշտպանում է եղբոր ձեռով, Տանում դեպի խաղաղություն։ Եվ խաղաղ է նրա հոգինԿյանքի ամեն ասպարիզում,Եվ թե երբեք հուզվում է նա,Սերն է միայն նրան հուզում։ Ահա ինչու էս … Читать далее Հովհաննես Թումանյան «Երկու հոգի»

Սիրտ իմ,արի Էլ չկռվենք,Էլ չլինենք մանր ու թեթեւ.Մի անգամ լավ բացատրվենքՈւ հաշտ լինենք այնուհետեւ:Արի,փռեմ գորգն այս խավոտ,Քունն իմ աչքից հեռու վանեմ,Նստեմ քեզ հետ մինչ առավոտ,Հանցանքներս քեզ խոստովանեմ…ճիշտ որ քեֆիդ շատ եմ դիպել,Շատ եմ հանձնել հոգսի ամպին,Հողմ է հաճախ քեզ հանդիպել,Երբ դու հով ես փնտրել ճամփին:Երբեմն ինձնից վարդ ես խնդրել,Շանթ եմ դրել ափերիդ մեջ,Բայց դու էլի վիշտդ ցրելՈւ կանչել ես քո ձայնով մեկՀուշերի հետ քեզ իբրեւ գանձ,Երազի հետ ու կարոտի,Բաժանել եմ բոլոր մարդկանց,Սիրտ իմ,առանց մնացորդի:Վառել եմ քեզ հազար անգամ,Այրել եմ քեզ մանկուց ի վեր,Բայց դու էլի քո սեփականՄոխիրներից ելել ես վեր:Ելել էս վեր…եւ վերստինԲաբախում ես իմ կրծքի տակԵվ առաջվա նման անքեն,Եվ … Читать далее Համո Սահյան «Սիրտ իմ»

Դու շրջում ես ամենուրեք, դու չըկաս,Աներևույթ դու խոսում ես աշխարհում,Հանկարծ, անկարծ շշնջում ես, որ կըգաս,Հըմայում ես, կանչում, կանչում ու լռում. Քնքուշաբույր ծաղիկների թերթերում,Հույս դաշտերի խաղաղ նիրհող օվկիանումԵվ աստղազարդ, խորհրդավոր գիշերում,Եվ ջրերի արծաթաճոճ օրրանում։ Ամենուրեք մի կարոտ ես դու նետել,Քո ըստվերն ես փռել անծիր աշխարհում,Դու ես հյուսում աստղացանցը ոսկեթել,Գիշեր ու զօր կյանքը դու ես զարդարում։ Եվ աշխարհի ուղիներում ես մոլորԹափառում եմ և որոնում տխրադեմ,Լսում եմ քո ձայնը անուշ-լուսավոր,Կանչում եմ քեզ, բայց անունըդ չգիտեմ։ Читать далее Վահան Տերյան «Դու շրջում ես ամենուրեք, դու չըկաս»

Արի՜, Նո՛ր Տարի,Գալուստդ բարի՜,Եվ արթնացրո՛ւ քո թնդուն քայլովՈւշ մնացածին,Քնով տարվածին.Տո՛ւր ապաքինում հոգով ցավածին,Հիասթափվածին՝ նոր մի հիացում,Սիրասթափվածին՝ մի նոր միացում.Ձեռքից հավատը փախուստ տվածին,Իբրև Նոր Տարվա բաղձալի նվեր,Տո՛ւր նոր հավատի կապակուռ թևեր,Մանկանը՝ մեծի մտքի լիացում,Մեծին՝ մանուկի անարատություն,Տափարակներին՝ Արարատություն,Իսկ Երկրագնդին՝ մի առատություն,Որ նրա վրա Քաղցը այսուհետՉունենա ո՛չ մի կայսրություն ու գահ,Ու Սարսափն իրեն թագակիր չզգա.Որ Ազատությունն իր բառե գունեղ շապիկը ճեղքածՏրվի ճախրանքի,Ու Մարդն ազատվի իր հին գերության նոր հաճախանքից,Ու Մարդն այսուհետ ո՛չ մի տեղ երբեք չգունավորվի.Եվ որ այլևըս ո՛չ մի ժողովուրդ,Ո՛չ մի ազգ ու ցեղՊատմության քափից ու սև մրուրից չթունավորվի,Դառնա լիազո՛ր, դառնա լիիրա՛վ,-Ու մենք, վերջապե՜ս, հասկանա՛նք իրար։Նաև հասկանա՛նք,Որ մեր իսկ արյան գնդիկը մանըրԱյս … Читать далее Պարույր Սևակ «Արի՜, Նո՛ր Տարի»

Հեռո՛ւ, ո՛վ սուրբ խաղաղություն,Մենք քեզ համար չունենք անկյունՄեր հալածված հայրենիքումԵվ մեր ցաված սրտի խորքում։ Գնա դեպի այն լեռները,Ուր որ հովիվն ու գառներըԱպահով են պատառողից,Մենք ազատ չենք ահ ու դողից։ Գնա՛, հանգիր այն դաշտերում, Ուր որ իրար էլ չեն տիրումԵղբայր-մարդիկ, և հերկելովՔեզ օրհնում են սուրբ երգերով։ Գնա դեպի երանավետԱյն վայրերը, ուր կյանքի հետ Խաղ չեն անում զվարճությանԿամ հեշտության համար միայն։ Իսկ մենք ցավով լեցուն սրտովԱնկարող ենք միշտ անվրդովԵ՛վ քուրդերի լուծը տանել, Ե՛վ քեզ օրհնել, փառաբանել։ Հեռո՛ւ, ո՛վ սուրբ խաղաղություն,Մենք քեզ, իբրև մի լոկ անուն,Երանությամբ միշտ հիշելովՊիտի կռվենք մեռցնող սրով։ Читать далее Հովհաննես Թումանյան «Վերջին խոսք»

Կռիվներում ընկան նրանք.Ամեն մեկը՝ մի տան ճրագ,Ամեն մեկը՝ մի մոր որդի,Ամեն մեկը՝ մի աղջկաԵրազանքը անապական,Կնոջ՝ սերը, հոր՝ ապագան…Ամեն մեկը՝ անգիր մի վեպ,Ամեն մեկը անգին մի կյանք… Ամեն մեկը ընկան ա՛յլ կերպ.Մերթ՝ ջրի մեջ, մերթ՝ հողի տակ,Մեկը սրով, տասը՝ հրով,Մեկը՝ արդեն հայտնի հերոս,Տասը՝ հերոս դեռ չդարձած,Մեկը՝ իր մոր արցունքներովԹաց նամակը դեռ չընթերցած,Տասը՝ նամակ սպասելիս,Կարոտելիս, երազելիս… Բայց զոհի՛ պես չընկան նրանք:Ընկան նրանք իբրև մարտի՛կ,Ընկան նրանք իբրև մարդի՛կ,Որ սովոր են մահը վանելԻրենց կյանքով՝ հանուն կյանքի,Որ սովոր են զրկանք տանել՝Ընդդեմ ցավի ու զրկանքի.Որ պատրաստ են հանուն սիրոՍիրուց առնել ատելու թափ.Եվ անպարտ են ատելությամբ:Որ հզոր են հենց այդ սիրով. Զոհի՛ նման չընկան նրանք:Ընկան նրանք իբրև … Читать далее Պարույր Սևակ «Ընկածները»

Ես հայ եմ, հին, ինչպես լեառն այս բիբլիական,Թաց են ոտքերս դեռ ջրհեղեղի ջրից,Իմ սուրբ հողն է տեսել Նոյն առաջին անգամ,Բաբելոնյան Բելը խորտակվել իմ սրից: Իմ մատների հետքն է կրում կողի վրա,Քարն առաջին մամռոտ, որ իմ ձեռքով տաշված,Եվ միացած հողին շաղախով իմ արյան,Արարատյան դաշտում մեհյանի վեմ դարձավ: Իմ նահատակ որդոց արյունով է ոռոգԱմեն ծաղիկ ու ծառ հողում հայրենական,Ամեն բլուր՝ քաջի մի շիրիմ է նորոգ,Եվ կոթողի բեկոր՝ ամեն սանդուղք ու քար: Ես հայ եմ, հին, ինչպես լեառն այս Արարատյան,Հազար սուր է բախվել իմ վահանին ահեղ,Բայց փշրել եմ նրանց ես ցասումով արդարԵվ լեռներիս նման գլուխս վեր պահել: Читать далее Գևորգ Էմին «Ես հայ եմ»

Մենք փոքր ենք, այո,Փոքր՝Լեռների ծերպերից սուրացողԱյն քարի նման,Որ հովտում ընկածԺայռի ու՜ժն ունի:Փոքր՝Մեր անսանձ գետակների պես,Որոնք վիթխարի ուժ են ամբարել,Անծանոթ՝ հովտի ծույլ-ծույլ գետերին:Փոքր ենք,Բայց ինչպես գնդակը՝ փողում,Ինչպես կաղնու սերմն՝Արգավանդ հողում,Ոսկու մի հատիկ,Որ վերևից է նայումԿապարի ու թուջի քաշին:Մենք փոքր ենք,Սակայն համեմունք ենք մենք,Աղն այն մի պտղունց,Որ համն է տալիս մի ամբողջ ճաշի:Մենք փոքր ենք, այո,Ձեզ ո՞վ էր ասումՄեզ սեղմեք այնքան,Որ մենք ստիպված ադամանդ դառնանք:Ո՞վ էր ստիպում՝Մեզ աստղերի պես ցիրուցան անեք,Որ միշտ մեզ տեսնեք՝Ուր էլ որ գնաք:Մենք փոքր ենք,Սակայն մեր երկրի նման,Որի սահմանըԲյուրականից մինչ լուսին է հասնում եւԼուսավանից մինչևՈւրարտու:Փոքր՝Այն հրաշքՈւրանի նման,Որ դար ու դարեր,Փայլում է, շողում,Սակայն չի հատնում: Читать далее Գևորգ Էմին «Մենք փոքր ենք, այո»