Տե՜ր իմ,-էություն իմ,-հարազատ իմ-այսինքն՝ Այն, որ չունեմ կյանքում և չեմ ունեցել,- Այն, որ միակն է ողջ կյանքում այս կամեցել Լինել ինձ հետ այնպես հենց,ինչպես իր հետ ինքը,- Չե՞ս զարմանում, Տե՜ր իմ, որ ես դիմում եմ քեզ, Ես՝ բանաստեղծս անահ և մատնչող արի՝ Յուրաքանչյուր նյարդով կապված այս վեհ դարիս, Յուրաքանչյուր(1անընթ. բառ) կրկնապատիկ հրկեզ,- Տարօրինա՞կ է, չէ, որ ես դիմում եմ քեզ՝ Աստվածային վերին ճանապարհի Ինչ-որ՝ սրտի՜ս նման անգյուտ ու բարի, Արարածի՝ թերևս անզոր ինձ պես…. Բայց ես դիմում եմ քեզ, ինչպես հաճախ անապատում՝ ահեղ սամումների ժամին՝ Քարավանի տերերն արնաշախաղ- Թողած այնքան ուշիմ ու խորամիտ Փորձառությունն իրենց՝ լոկ ուղտերի դեղին Բնազդին են … Читать далее Եղիշե Չարենց. Վերջին Աղոթք

Այստեղ ահա կբաժանվենք, Մնաս բարյավ, սիրելի. Այսպես ես չեմ ցավել երբեք Դառնությունով սիրտս լի: Այստեղ ահա քեզ թողնում եմ Եվ չգիտեմ ուր կերթաս Կասկածներից ես դողում եմ… Թող պահպանե քեզ աստված: Ախ առանց քեզ տխուր կյանքիս Օրը տարի կդառնա Բայց ուր լինես, դարձյալ հոգիս Շուրջդ պիտի թրթռա: Մնաս բարյավ, բայց միշտ հիշիր Որ քեզ շատ եմ կարոտել Եվ տեսության ժամի համար Չմոռանաս աղոթել: Читать далее Հովհաննես Թումանյան. Այստեղ ահա կբաժանվենք

Երբ լուսաբացն է լրտեսում ապակիները մեր խավար, Ու կիսամութն է խուզարկում անկյունները մեր տների, Դու երևի արթնանում ես՝ Արևի հետ: Մեգն է մեկնում արձակուրդի: Հավաքարար քամու ձեռքով Ավելվում է գիշերային երազների կտորտանքը: Ժամանում է օրը՝ իբրև վերաքննիչ: Տարագրված տագնապներն են վերադառնում Ու ծեծում են արդարության փակ դռները… Իսկ դու ձեր փակ դռան ետև Ի՜նչ իմանամ ի՞նչ ես անում: Դու երևի նախ և առաջ լվացվում ես, Որ… թարմանա ողջ աշխարհը… Հետո մազերդ ես հարդարում,հավանաբար, Որ շփումից քո մազերի ու քո սանրի Առաջանա էլեկտրական հոսանք մի մեղմ, Եվ դրանից… բոլոր մարդիկ զգան սարսուռ Ու հաճելի փշաքաղվեն ամբողջ մաշկով… Հետո գուցե սուրճ ես … Читать далее Պարույր Սևակ․ Տաքսիների հանգրվանում

Դու ուզեցիր, որ ես Քեզ տիրություն անեմ, Ու ես անտեր մնամ։ Ամեն, ամեն ինչ տամ, Տեղը ոչինչ չառնեմ, Ու քեզ ընկեր մնամ։ Դու իմ արևն առար Եվ ուզեցիր, որ ես Շնորհակալ լինեմ, Ես անարև մնամ, Բայց բո բախտի համար Արևագալ լինեմ։ Դու ուզեցիր, որ ես Քեզ թողնեմ ու գնամ, Բայց և քոնը լինեմ, Արցունքի մեջ մնամ Ու սգի մեջ մնամ, Եվ քո տոնը լինեմ։ Դու ուզեցիր, որ ես Փոխվեմ հազար անգամ, Բայց և հինը լինեմ։ Քեզ ուրիշին տվիր Եվ չուզեցիր անգամ, Որ ես իմը լինեմ։ Դու ուզեցիր, որ ինձ Քո մեղքերով չափեմ Ու մեղքի տակ մնամ, Քո մեղքերի վրա Իմ … Читать далее Համո Սահյան. Դու ուզեցիր…

Կարոտում եմ. Ինքս՝ իմ մեջ, ինձ հետ մնալ – կարոտում եմ. Զարթնել՝ անհոգ, Մանուկ օրվա հետ մանկանալ – կարոտում եմ. Դուրս գալ տնից ու անճանաչ գնա՜լ, գնա՜լ- կարոտում եմ. Գտած մի նոր տողի համար Աշխարհի՜ չափ ուրախանալ – կարոտում եմ. Քո մի խոսքից առավոտել, Թաքուն բախտով ներսից հորդել, Փխրել, տխրել ու կարոտել – կարոտում եմ. Հազար տեսակ հոգս ու հարցում՝ Մեկը մեկից առաջ ընկած՝ Ինձ առել են իրենց տենդոտ հրմշտոցում, Ինձ՝ ինձանից հեռացնո՜ւմ են, անջատո՜ւմ են. Եվ զգում եմ մեկ էլ հանկարծ Որ ինքս՝ ինձ կարոտո՜ւմ եմ … Читать далее Սիլվա Կապուտիկյան․ Ինքնահեռացում

Ուրեմն ուզում ես գրող լինել եթե քո ներսից չի բխում չնայած հանգամանքներին, մի՛ գրիր: եթե չի բխում առանց հարցնելու սրտիդ կամ մտքիդ կամ բերանիդ ու զգացմունքներիդ, մի՛ գրիր: եթե ստիպված ես նստում ժամերով համակարգչիդ առաջ կամ գրամեքենայիդ՝ փորձելով բառեր գտնել, մի՛ գրիր: եթե փողի համար ես անում, կամ հայտնի դառնալու, մի՛ գրիր: եթե անում ես դա կանանց հետ անկողին մտնելու համար, մի՛ գրիր: եթե ստիպված ես նստել ու նորից ու նորից վերափոխել՝ մի՛ գրիր: եթե նույնիսկ դրա մասին մտածելն է դժվար, ուրեմն մի՛ գրիր: եթե փորձում ես ինչ-որ մեկի նման գրել, մոռացի՛ր այդ մասին: եթե ստիպված ես սպասել, որ ներսիցդ … Читать далее Չարլզ Բուկովսկի. Ուրեմն ուզում ես գրող լինել…

Լույսն էր մեռնում, օրը մթնում. Մութը տնից տուն էր մտնում. Ես տեսա քեզ իմ ճամփի մոտ, Իմ մտերի՛մ, իմ անծանո՛թ։ Աղբյուրն անուշ հեքիաթի պես Իր լույս երգով ժպտում էր մեզ. Դու մոտեցար մեղմ, համրաքայլ, Որպես քնքուշ իրիկվա փայլ։ Անակնկալ բախտի նըման, Հայտնվեցիր պայծառ-անձայն. Անջատվեցինք համր ու հանդարտ, Կյանքի ճամփին մի ակնթա՜րթ… Читать далее Վահան Տերյան. Անծանոթ աղջկան

Այսօր նորից պարտիզում Շրջում էի և հիշում Քեզ արթմնի երազում, Ոսկի, ոսկի մշուշում… Դու քո հեռու հեռավոր Անհայտ երկրռւմ արդյոք ինձ Մտաբերո՞ւմ ես այսօր Այն ոսկեղեն աշխարհից։ — Հիշո՞ւմ ես դու ակացիան Եվ պարտեզը իրիկվա Հանգիպումը մայիսյան Պատանու և աղջկա։ Եվ սենյակը ամփոփիկ Եվ տնակը հեռավոր, Գաղտնիքները մեր փոքրիկ, Սակայն քա՜ղցր, սակայն խո՜ր Հիշո՞ւմ ես դու այն արագ Ժամերը, երբ ես ու դու Նստում էինք անկրակ.— Դյութանք սրտի՜ և հոգո՜ւ։ Եվ խավարում, խավարում Հիշո՞ւմ ես ջերմ շուրթերի Հանդիպումը հրահրուն,— Հուզմունքն արբած սրտերի… Եվ պարտիզում մեր անուշ Տեսակցությունն այն գիշեր, Կիսախավարը քնքուշ.– Ցնորակա՜ն իմ հուշեր… Читать далее Վահան Տերյան․ Հին պարտեզում

Աշնան մշուշում շշուկ ու շրշյուն, — Բարդիներն են բաց պատուհանիս տակ,— Դու ես, որ դարձյալ թախիծով հիշում, Կանչում ես նորից կարոտով հստակ։ Անտես ու հուշիկ իմ շուրջը շրջում, Եվ շշնջում ես, և անուշ շրշում, Պայծառ տրտմությամբ ինձ ես անրջում Ու գաղտնի սիրով սիրում ու հիշում։ Ամպերը ճերմակ երամով անցան Թռչունների պես,— լուսեղե՜ն երազ,— Դո՛ւ ես, որ դարձյալ ժպտացիր անձայն Քո հեռու հեռվից, անհայտ ու անհաս։ Ջրերն են անվերջ միգում հեկեկում, — Իմ սիրտն է լալիս կարոտով անհուն,— Թվում է, որ դու տխրությամբ անքուն Ինձ ես որոնում աղոտ աշխարհում։ Եվ ժպտում ես ինձ, ակնարկում քնքուշ Ու գաղտնի սիրով սիրում ու հիշում, … Читать далее Վահան Տերյան. Աշնան մշուշում շշուկ ու շրշյուն