Յուրաքանչյուր երևույթ և արարք կոնտեքստում դիտարկելու ունակությունը խոսում է հոգևոր զարգացման բարձր աստիճանին գտնվելու մասին: Այնպիսի աստիճանի, որին քչերն են կարողանում ոտք դնել: Այս աստիճանը հասանելի է քչեին անգամ և հատկապես այն մարդկանցից, ովքեր գիտակցաբար զբաղվում են հոգևոր զարգացմամբ: Բավական է մի փոքր ցանկություն ունենալ, որպեսզի սովորել, թե որ արարքներն են համարվում լավը, իսկ որոնք՝ վատը, ինչն է կարելի, իսկ ինչը՝ ոչ: Մի փոքր կարգապահությունն էլ բավական է այդ գիտելիքը կյանքում կիրառելու համար: Եվ պետք է իսկապես բարեպաշտ սիրտ ունենալ, որպեսզի կարողանալ տարբերակել լավն ու վատը յուրաքանչյուր առանձին իրավիճակում, զգալ լավագույն, իսկապես բարուն տանող ուղին և անցնել այդ ուղիով, եթե … Читать далее Յուրաքանչյուր երևույթ և արարք կոնտեքստում դիտարկելու ունակությունը խոսում է հոգևոր զարգացման բարձր աստիճանին գտնվելու մասին․․․

Երբ ես հայտնվում եմ բազմաթիվ չլուծված հարցերի կենտրոնում և երբ պետք է կարևոր որոշումներ կայացնեմ, առաջին քայլը, որ անում եմ, մի պահ ոչինչ չանելն է: Ոչինչ չանելն ու չմտածելը ոչինչի մասին: Լինի այդ պահը ժամ, օր, թե շաբաթ… Այդպես եմ ես պատրաստում իմ միտքը Մեծ գործերից առաջ: Ես պարուրում եմ այն լռությամբ և լցնում հանգստության էներգիայով: Իսկ հետո, երբ միտքս հանգստացած է լինում, ես կամացուկ վերադարձնում եմ նրան ինձ հուզող հարցերը՝ ամենափոքրից մինչև մեծ… Եվ իմ հանգստացած միտքը սիրով ընդունում է դրանք ու տալիս ինձ լուծումներ: Լուծումներ, որոնք ամբողջական են, որոնք ընդունվում եմ ներդաշնակորեն, որոնք այլևս չեն առաջացնում ոչ մի … Читать далее Ամենաճիշտ որոշումների կայացումը սկսվում է միտքը հանգստացնելուց…

Այս տարվա իմ կարևորագույն ձեռքբերումներից մեկն այն էր, որ ես սովորեցի սիրել տարին ամբողջությամբ՝ ձմռան առաջին օրից մինչև աշնան վերջին օրը, սիրեցի տարվա յուրաքանչյուր եղանակն իր հմայքով, յուրաքանչյուրը յուրովի, յուրաքանչյուրը հենց իր ստեղծած տրամադրության համար… Սիրեցի և գնահատեցի բնությունն իր բազմազանությամբ և հենց իր բազմազանության համար: Իսկ նախկինում ես տարվա չորս եղանակներից սիրում էի միայն ամառը… և գիտե՞ք, թե ինչ էի ստանում արդյունքում. աշուն, որն ինձ համար տխրություն էր զուտ, չափազանց երկար թվացող ձմեռ, որի ընթացքում օրերն էի միայն հաշվում, գարուն, որն ընդամենը սպասում էր, իսկ ամա՞ռը… ի՞նչ էր ամառը: Ամառն ընդամենը հիասթափություն էր, քանի որ այդ 3 ամիսներն ինչպես … Читать далее Բնությունը ներդաշնակ է իր յուրաքանչյուր դրսևորմամբ

Որպես ամենահասարակ մի հարց մենք բոլորս իրար հաճախ հարցնում ենք. «Ի՞նչ նորություն ունես, ի՞նչ է փոխվել քո կյանքում»… Սակայն եթե ունենք 1-2 հարազատ հոգի, ում այս հարցին իսկապես կարող ենք պատասխանել, դա մեծ բախտավորություն է, քանի որ կյանքի կարևորագույն իրադարձությունները կատարվում են մեր ներսում, իսկ իրադարձություններն արտաքին աշխարհում ընդամենը դրանց ոչ պարտադիր հետևանքն են: Իմ ներքին փոփոխություններն ու զարգացումներն այն պրոցեսներն են, որոնց ես մեծագույն հետաքրքրությամբ և մշտապես հետևում եմ, որոնք երբեմն զարմացնում են ինձ, երբեմն՝ հիացնում, և միշտ՝ լիացնում և ավելի իմաստուն դարձնում: Դրանք իմ արժեքներն են, ցանկությունները, որոնց միջոցով ես ընկալում եմ կյանքն ամբողությամբ, որոնցով ես երբեմն վեր … Читать далее Կյանքի կարևորագույն իրադարձությունները կատարվում են մեր ներսում․․․

Ուր էլ լինեմ, ում հետ էլ լինեմ, որքան էլ որ հաճելի գործով զբաղված լինեմ, միակ բանը, որին հավետ ձգտելու և միշտ կարոտելու եմ, իմ միայնությունն է՝ կապն իմ հոգու և սկզբնաղբյուրի հետ: Կյանքում տեղի ունեցող իրադարձությունները ոչ մի նշանակություն չունեն, քանի դեռ դրանք չեն գտել իրենց տեղն իմ ներաշխարհում: Եվ հենց ինքս ինձ հետ անցկացրած ժամանակի ընթացքում ես դրանք այնտեղ գիտակցված տեղավորում եմ, ներաշխարհս դասավորում եմ, մաքրում եմ, ավելորդից ազատում, գեղեցկացնում: Ու մտածում, թե ինչ անել այն ավելի հարստացնելու համար… ու այդ ուղղությամբ էլ որոշում հետագա քայլերս… Դրանից հետո էլ նորից վերադառնում և նորից ամեն բան վերադասավորում… Իսկ մաքրում և … Читать далее Միայնության մասին

Երբ մի մեծ բան է պատրաստվում գալ մեր կյանք, մնացած ամեն ինչ վերադասավորվում է, որպեսզի տեղ տա նրան: Այս մասին պետք է հիշել, երբ մենք ամեն գնով փորձում ենք ընդդիմանալ կյանքում տեղի ունեցող փոփոխություններին՝ կառչում ենք գնացողից, փորձում ենք ետ բերել իրերի նախկին ընթացքը, բողոքում ենք մտքում և բարձրաձայն… Գու ցե դրանով իսկ մենք պարզապես հետաձգում և խոչընդոտում ենք այդ Մեծ բանի գալը: Այս մասին հիշելով՝ վերադասավորումների ակտիվ պահերին ես ընդունում եմ կատարվածը հանդուրժողականությամբ, զինվում եմ համբերությամբ և մեծագույն հետաքրքրությամբ սպասում եմ… սպասում եմ այն մեծին, որն արդեն ճանապարհին է: Եվ այն գալիս է… Читать далее Երբ մի մեծ բան է պատրաստվում գալ մեր կյանք…

Գագաթի բերկրանքը կարող է զգալ միայն նա, ով բարձրացել է լեռը: Եվ դա մեծագույն բերկրանքն է մարդուն հասանելի: Իսկ մենք հաճախ մյուսներին զրկում ենք այդ մեծագույն բերկրանքից՝ մեր արարքը պատելով բարության քողով, այլ կերպ ասաց՝ խնայում ենք լեռ բարձրանալու դիմացինի ջանքերը: Այդպես է վարվում իր երեխային ամեն բան պատրաստի մատուցող ծնողը: Այդպես է վարվում առանց գիտելիքները ստուգելու գնահատական նշանակող ուսուցիչը: Այդպես են վարվում որևէ առողջ մեկին ուղղակի, առանց պատճառի գումարով մշտապես օգնող մարդիկ: Այդպես են վարվում սիրո լեռը բարձրանալու փոխարեն միանգամից գագաթնակետին հայտնվող սիրեկանները… Այդպես են վարում շատ «բարեգործներ»… Եվ արդյունքում ի՞նչ է ստացում… Գագաթի բերկրանքը մեծագույն բարիքն է մարդուն … Читать далее Գագաթը

Հարաբերությունները, որոնք սկսվում են «ուզել ամուսնանալ»-ուց, սնուցվում են «ուզել ամուսնանալ»-ով, ամեն բանի առաջ աչք են փակում «ուզել ամուսնանալ»-ու պատճառով, մշտապես մոտիվացվում են «ուզել ամուսնանալ»-ով, եթե անգամ հասնում են ամուսնության, ավարտվում են ջախջախիչ բաժանությամբ կամ էլ հարատև դժբախտությամբ։Իսկ հարաբերությունները, որոնք սկսվում են սիրուց՝ հաճախ անսպասելի ու անգամ՝ անտեղի, ամեն քայլափոխի ենթարկվում են բացառապես սիրուն, հետո՝ ամրանում և պարուրվում են հարազատությամբ, իսկ ինչ-որ ժամանակ անց որպես շարունակական դրսևորման լավագույն ձև ընտրում են ամուսնությունը, ավարտվում են․․․Միանշանակ երջանկությա՞մբ ։Ոչ՛։ Ինչպես վերջերս նշեց ընկերուհիս՝ «ոչ միայն ծաղիկներով», այլ՝ դժվարություններով և հետաքրքրությամբ լի կյանքով՝ մեծ և փոքր փորձություններով , վերելքներով և անկումներով, ուրախության և տխրության պահերով, … Читать далее Հարաբերություններ կառուցելու վատագույն մոտիվը «ուզել ամուսնանալ»-ն է․․․

Երբ երեխա էի, կարծում էի, որ կյանքի անարդարություններից մեկն էլ այն է, որ որոշ մարդիկ ունեն գիրանալու հակում, իսկ որոշները՝ ոչ: Բնականաբար համարում էի, որ կյանքն անարդար է գիրանալու հակում ունեցողների հանդեպ: Իսկ հիմա, գիտե՞ք, մտածում եմ, որ գիրանալու հակում ունեցողներին իրականում ամենաբախտավորներն են: Չէ՞ որ գիրացմանը նպաստող ամեն ինչ վնասակար է նաև առողջության համար՝ յուղոտ, ծանր սնունդ, նստակյաց ապրելակերպ, քնի խախտված ռեժիմ… Եվ նրանք, որքեր պարբերաբար գիրանում են, իրենց անառողջ կենսակերպի արտացոլումն անմիջապես տեսնում են հայելու մեջ և արագ սթափվում… Չէ՞ որ լավ տեսք ունենալ բոլորն են ցանկանում: Այդպես էլ, ձևավորվում է ուժեղ մոտիվացիա փոխելու սովորությունները, ապրելու առողջ… Ավելի … Читать далее Մեդալը միշտ հակառակ կողմ ունի․․․