Человеческая жадность обязательно смягчится, если понятия «иметь, обладать» заменить на «нести ответственность». В первую очередь за все, что дано нам в жизни мы несем ответственность. Мы несем ответственность за свою должность, мы несем ответственность за своего мужа/жену, своих детей, своих друзей, мы несем ответственность даже за свои деньги и имущество. И даже за наши таланты и умения. И в этом смысле, хотеть что-то иметь, означает обещать быть ответственными… И если нам что-то дали, значит, нам доверили. А удовлетворение приходит только в результате правильного принятия ответственности. Тот, кто осознает это, не может быть жадным. Тот, кто осознает это, хочет иметь ровно … Читать далее Не обладать, а нести ответственность

Մարդկային ագահությունը միանշանակ կմեղմանա, եթե «ունենալ, տիրել» հասկացությունները փոխարինվեն «պատասխանատու լինել»-ով։ Այն ամենի համար, ինչ մեզ տրված է կյանքում, մենք առաջին հերթին պատասխանատու ենք։ Պատասխանատու ենք մեր պաշտոնի համար, պատասխանատու ենք մեր ամուսնու/կնոջ, մեր երեխաների, մեր ընկերների համար, պատասխանատու ենք անգամ մեր գումարի ու գույքի համար։ Եվ նույնիսկ ՝ մեր տաղանդների ու հմտությունների համար։ Եվ այս առումով՝ եթե ցանկանում ենք ունենալ որևէ բան, նշանակում է խոստանում ենք պատասխանատու լինել․․․ Ու եթե մեզ տրվել է որևէ բան՝ նշանակում է վստահվել է մեզ։ Իսկ վայելքը գալիս է միայն պատասխանատվությունը ճիշտ կրելու արդյունքում։ Նա, ով գիտակցում է սա, չի կարող լինել ագահ։ Նա, … Читать далее Ոչ թե տիրել, այլ՝ պատասխանատու լինել

Роковой ошибкой человека, испытывающего боль, зачастую является желание причинить боль другим. Таким образом, возможно, страдающая душа находит утешение, потому что «она уже не единственная, кто страдает в этом мире». Но это утешение так слабо, так мимолетно и поверхностно… А боль действительно не проходит. Напротив, она проникает в самые глубокие слои человеческой души и находит там более прочное пристанище, ибо никто и никогда не сможет избежать ненарушимого закона Вселенной, согласно которому мы получаем только то, что отдаем, будь то боль или радость. И единственное лекарство от израненной души – это приносить радость другим. Читать далее Единственное лекарство от израненной души – это приносить радость другим.

Ցավ զգացող մարդու ճակատագրական սխալը հաճախ ուրիշներին ցավ պատճառելու ցանկությունն է: Այդպես գուցե ցավեցող հոգին մխիթարանք է գտնում, քանի որ «ինքն արդեն միակը չէ, որ ցավում է այս աշխարհում»: Բայց այդ մխիթարանքն այնքան թույլ է, այնքան անցողիկ ու մակերեսային… Իսկ ցավն իրականում չի անցնում: Հակառակը՝ այն ներթափանցում է մարդու հոգու ավելի ու ավելի խոր շերտերը և ավելի կայուն ապաստան է գտնում այնտեղ, քանզի ոչ ոք երբեք չի կարող շրջանցել տիեզերական այն անխափան օրենքը, որ մենք ստանում ենք միայն այն, ինչ տալիս ենք՝ լինի ցավ, թե՝ ուրախություն: Եվ ցավեցող հոգու միակ բուժումն ուրիշներին ուրախություն պարգևելն է: Читать далее Ցավեցող հոգու միակ բուժումն ուրիշներին ուրախություն պարգևելն է

«Он мне нравится, я буду счастлива только с ним, поэтому мое желание вырисовывается чётко и ясно: я хочу быть с ним»… В основе любовных неудач многих лежит именно та болезненная реальность, что, казалось бы, это простое, очевидное на первый взгляд суждение на самом деле — большое заблуждение. Таким образом, если нам кто-то нравится, мы определенно хотим быть с ним, и утверждение, что мы будем счастливы только с ним, кажется нам чем-то само собой разумеющимся, простым и очевидным. Ведь он нам нравится, не так ли? Однако на самом деле тот факт, что «нам нравится тот или иной человек», вовсе не означает, … Читать далее «Он мне нравится, я буду счастлива только с ним…