Ֆրանսիացի փիլիսոփա Ժան Պոլ Սարտրը «Դռնփակ» պիեսում ընթերցողին է ներկայացնում դժոխքը: Դժոխք, որում չկան քրիստոնեական պատկերացումներին բնորոշ տանջանքներ, դժոխք, որը հյուրանոցի է նման․ կան սենյակներ, յուրաքանչյուր սենյակում մի քանի հոգի․․․ ուրիշ ոչինչ։ Եվ ինչու՞մ է կայանում Սարտրի դժոխքը, ո՞րն է այն մեծագույն տանջանքը, որից այն կողմ, որից առավել ոչինչ հնարավոր չէ պատկերացնել։
Սարտրի հանճարեղությանն ու մտքի աներևակայելի մեծությանը ծանոթանալու համար բավական է կարդալ, հասկանալ և զգալ փշաքաղվելու աստիճանի հասցնող այս պիեսը։ Այո, այստեղ անհնար է չփշաքաղվել, չհուզվել, չարտասվել, սակայն ոչ այնպես, ինչպես սրտաճմլիկ, ծանր պատմություններից ես արտասվում ․․․ Սա այլ էմոցիաներ են, սա հուզմունք է հիացմունքից, որը կզգա նա, ով մտքով և հոգով կհասնի գլուխգործոցի խորությանը։
Արմինե Հակոբյանի ստեղծագործական բլոգ 