Ատում եմ սերը` մահու պես անգութ,
հավիտյան այրող, խոցող գաղտնաբար,
Այդ քաղցր թույնը, որով արբողը ստրուկ է դառնում
և կամ բռնակալ:
Ով սեր, բնության դու խոշտանգիչ կամք,
նենգ ու դավադիր ոգի աննահանջ,
Դու թոհուբոհի ընդերք մոլեգնած,
արյուն ցավատանջ, արյան մղձավանջ:
Արմինե Հակոբյանի ստեղծագործական բլոգ 