Մշակութային միջոռացում էր։ Ավարտից հետո մի քանի հոգով կանգնած զրուցում էինք, երբ մեր տեսադաշտում հայտնվեց գեղեցիկ և նրբաճաշակ մի կին (ինչպես հետո իմացանք տարիքով 80-ն անց)։ Նա ծանոթ չէր մեզանից ոչ մեկին, բայց միջոցառման ընթացքում գրավել էր յուրաքանչյուրիս ուշադրությունը։
Ներդաշնակ և անսահման հաճելի էներգետիկայով այդ կինն ամեն ինչով՝ հագուստով, կեցվածքով, հայացքով տարբերվում էր բոլոր-բոլորից։
Եվ սա այն դեպքերից էր, որ չնայած էությամբ ինտրովերտ լինելուս ցանկություն առաջացավ մոտենալ և խոսակցություն սկսել լիովին անծանոթ մարդու հետ։
Այդ ցանկության հարցում ես մենակ չէի, և մենք մոտեցանք ու զրույցի բռնվեցինք նրա հետ։
Պարզվեց՝ գրող է։ Մի փոքր պատմեց իր գրած գրքերի մասին , իսկ հետո մտահոգ խոսեց այն ստեղծագործությունների մասին, որոնք գրել, բայց դեռ չի հրատարակել։
— Ես գրել եմ նաև սիրային բանաստեղծություններ,-ասաց նա,- բայց չգիտեմ կհրապարակեմ արդյոք։ Իմ թոռները շատ են ուզում, որպեսզի հրապարակեմ, իսկ ես մտածում եմ գուցե իմ ամուսնու համար դա հաճելի չի լինի։
— Իսկ Դուք ասեք, որ Ձեր բոլոր բանաստեղծություններն իրեն են նվիրված,- առաջարկեց մեզանից մեկը։
— Ոչ։ Ես ստել չեմ կարող,-պատասխանեց նա- երբ ես սիրահարվել եմ, իմ ամուսինը միշտ իմացել է այդ մասին, և նա միշտ կիսել է ինձ հետ իմ սիրո տառապանքը։
— Հրաշալի է,- ասես միաձայն արտասանեցին բոլորն, ում ականջներին հասան այդ խոսքերը։
Հավերժական սիրո ավելի փաստացի վկայության ես չէի հանդիպել․․․
Եվ չկա հարատև միասին երջանիկ լինելու ավելի իրատեսական ձև։
Արմինե Հակոբյանի ստեղծագործական բլոգ 