Մի օր հասկանում ես, որ բանը նրանում չէ, որպեսզի հնարավորինս շուտ տեղ հասնես… Եվ դադարում ես վազել….
Կանգ ես առնում ու ուշադիր շուրջդ նայում. տրվում ես պահին, ապրում ես պահով, խորապես զգում ես պահն ու հասկանում պահի ասելիքը, լինում ես պահի մեջ, դառնում ես հենց պահը…
Եվ այդպես ամեն պահի: Ինչպիսին էլ որ այն լինի՝ լի ոգեշնչումով, թե՞ հիասթափությամբ, հաղթական, երջանիկ, թե՞՝ ցավալի, կորստի, թե՞՝ ձեռքբերման, սկիզբ թե՞ ավարտ մարմնավորող…
Եվ չկա քո ճանապարհն անցնելու ավելի ճշմարիտ ձև, իսկ տեղ ամեն դեպքում հասնալու ենք՝ յուրաքանչյուրս իր ժամին:
Արմինե Հակոբյանի ստեղծագործական բլոգ 